Εκδρομή Κρήτη 2016

Εκδρομή Κρήτη 2016

Ξεκινώντας λίγο νωρίτερα φέτος τις διακοπές,  αποφασίσαμε λόγω ήπιου καιρού να κατεβούμε τον γύρο της Κρήτης που θέλαμε πάρα πολύ καιρό να το κάνουμε.

Είπαμε λοιπόν να κατέβουμε Χανιά και να γυρίσουμε από Ηράκλειο.  Το επιβατικό πλοίο της ΑΝΕΚ Φ/Γ ΚΡΗΤΗ 1, κουρασμένο δείχνει την ηλικία του. Μυρίζουν οι μοκέτες, το μπάνιο με σπασμένο νιπτήρα, ενώ γύρος δέσποζε στο κατάστρωμα σαν ελληνική ατραξιόν. Με κούραση και με την σκέψη ότι θα ακολουθήσει ένα βάρβαρο πρωινό ξύπνημα πέσαμε για ύπνο.

Αιώνιος καυγάς με τα πληρώματα η τοποθέτηση της μηχανής και το δέσιμο με μάτι σχοινάκια που δεν κρατάνε τίποτα.

 Άντε να τους πείσεις να χρησιμοποιήσουν τους ιμάντες και πάνω από όλα να μην δεθούν άλλες μηχανές πάνω στην δικιά σου.

14/6

Κρατώντας το πρόγραμμα το πλοίο έδεσε στο λιμάνι της Σούδας στις 05:45. Όλοι βιαστικοί να κατέβουν στο γκαράζ και μέσα από μια ομίχλη καυσαερίων να τρέξουν να βγουν.

Ξεκινήσαμε για Χανιά όπου φτάσαμε στο παλιό λιμάνι στις 07:00 πηγαίνοντας με το ραχάτι μας μπας και βρούμε ανοιχτό καφενείο.

Αφού κάναμε τον κύκλο του ερήμου λιμανιού και απολαύσαμε την ανατολή του ηλίου αποφασίσαμε να προχωρήσουμε προς Κίσσαμο. Πήραμε την παλιά εθνική με πολλές λακκούβες και αρκετά στενός δρόμος αλλά πρωί πρωί ήμασταν μόνο εμείς και τα πουλιά. Η διαδρομή είναι σχετικά ωραία ενώ μεγάλη μεγάλη εντύπωση μας προκάλεσε ότι κάθε 500 μέτρα υπήρχε και ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα.  Πριν από την φαλασαρνα στείλαμε για μπάλο

https://www.youtube.com/watch?v=LkxR3NDmX3c

στην πρώτη χερσόνησο μετά τα Χανιά. Δυστυχώς ο δρόμος αρκετά πριν το Μπάλο γίνετε χωματόδρομος (X2) και η αρκετά φορτωμένη μηχανή δεν γίνετε να περάσει αφού υπάρχουν μεγάλες πέτρες κάνοντας το δρόμο επικίνδυνο.

 Έτσι γυρίσαμε και κατέβηκαν στην φημισμένη παραλία Φαλασαρνα http://www.explorecrete.com/crete-west/GR-falasarna-paralia.html

όπου το μέρος είναι γεμάτο από θερμοκήπια και ενώ προσωπικά δεν είδα την σπάνια ομορφιά πιστεύω ότι άξιζε να ψηφιστεί σαν η καλύτερη παραλία της Ελλάδας. 

Στην άκρη της παραλίας βρήκαμε ένα μικρό λιμανάκι με ένα παραδοσιακό καφενείο όπου μαζί με τους αγρότες της περιοχής ήπιαμε καφέ και συζητήσαμε την πολιτική κατάσταση της χώρας.

Φεύγοντας γυρίσαμε στο Κίσσαμο για μια δουλειά και πήραμε τον δρόμο για την Μόνη Χρυσοσκαλιτισσης

http://www.monastiria.gr/kriti/nomos-xanion/iera-moni-xrysoskalitissas/

περνώντας από Τοπολια και το ομώνυμο φαράγγι. Στην διαδρομή υπάρχει ένα μικρό τούνελ μέσα από ένα πελώριο βραχώδες βουνό αρκετά ενδιαφέρων.

Η διαδρομή μέχρι την Μόνη περνά από αρκετά χωριά με σχετικά καλή άσφαλτο στενή αλλά και με πολλά “S-ακια “.

Η Μονή από μόνη της είναι μια αρκετά μικρή μια εκκλησία ενετικού ρυθμού γοητευτική σε υπέροχη τοποθεσία.

Αφού την είδαμε γυρίσαμε και κατευθυνθήκαμε για Αμυγδαλοκεφαλι ένα ορεινό χωριό για να κατέβουμε τον δρόμο για την παραλία στο χωριό Λιβάδια(Και να μην έχετε κλείσει κοντά δωμάτιο δοκιμάστε την διαδρομή η οποία είναι υπέροχη) όπου είχαμε κλείσει δωμάτια στο “Αμυγδαλιά βίλες “. https://amygdalialuxuryvillas.reserve-online.net/about

Όμορφα Πέτρινα κτίσματα σε ένα χώρο ήρεμο με φανταστική θέα.

Ο Λευτέρης πολύ φιλόξενος μας έδωσε κάθε δυνατή βοήθεια.

Αφού αφήσαμε τα πράγματα και αλλάξαμε φύγαμε για Ελαφονησι την ξακουστή παραλία της δυτικής Κρήτης.

Μοιάζει αρκετά με την Ελαφόνησο, η άμμος το τοπίο, η θάλασσα όμως στα 40 μέτρα από την στεριά έχει αρκετά βράχια και δεν διευκολύνει την απόλαυση του μπάνιου. Οι έχοντες On-Off θα το διασκεδάσουν αφού τα τελευταία 100 μέτρα μέχρι το παρκινγκ είναι χώμα με άμμο. Οι έχοντες street απλά θα καρδιοχτυπήσουν. Οι ξαπλώστρες χρεώνονται 8 Ευρώ, και υπάρχουν δύο καντίνες μόνο με καφέδες και πατατάκια.

Την συγκεκριμένη μέρα φύσαγε ένα αρκετά δροσερό βοριαδάκι που μας ενόχλησε. Έτσι μετά από καμία ώρα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου απολαύσαμε την πισίνα.

Το βράδυ αφού δοκιμάσαμε την υπέροχη σπιτική μαγειρική με ντόπια εδέσματα και ντόπιο κρασί.

15/6

To πρωί ξεκινήσαμε από Αμυγδαλιές για Ομαλό.

Από παραλία ανεβήκαμε για Έλος ( ΠΡΟΣΟΧΉ το μοναδικό βενζινάδικο της νότιο δυτικής Κρήτης είναι στο Έλος) όπου σε σύντομη στάση βάλαμε βενζίνη και πήραμε σχετικές οδηγίες. 

Συνεχίσαμε για παλιοχωρα και στην διασταύρωση στρίψαμε προς ροδοδαγνι.

Ο δρόμος προκαλεί ενδιαφέρον καθώς δεν είχε καθόλου κίνηση όμως παντού υπήρχαν αφύλαχτα πρόβατα και κρι-κρι.

Μετά από 4-5 χωριά βγήκαμε στο οροπέδιο του Ομαλού στην αρχή του φαραγγιού της Σαμαριάς.  Οι τουρίστες μπόλικοι και τα πούλμαν πολλά. Ιδιαίτερη προσοχή σε όποιο αμάξι έχει σήμα της hertz γιατί οι ξένοι δυστυχώς δεν είναι και οι καλύτεροι οδηγοί αντίθετα με τους Κρήτες που είναι επικίνδυνα γρήγοροι όχι όμως απρόβλεπτοι.

Μετά από ένα καφέ και της σχετικές φωτογραφίες φύγαμε για Χανιά αφού μας παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα με το μπροστινό φρένο. Ξαφνικά έχασα εντελώς την πίεση στην μανετα και δεν φρέναρε καθόλου.

Με προσοχή και με πολύ πίσω φρένο φτάσαμε Χανιά και επισκεύασα την μηχανή στο φιλόξενο συνεργείο του Μανώλη Καπενεκακη που τελικά τσακωθήκαμε γιατί δεν ήθελε να πληρώσω.

Στα Χανιά μείναμε στο ξενοδοχείο SPLANZIA http://www.splanzia.com/el/ ένα υπέροχο ξενοδοχείο όπου ο Δημητρης εχει κανει πολυ καλη δουλεια, ιδιατερη μνεια αξίζει στο πρωινο το οποίο αρκει, για να σκασεις από το φαι. Επισης το ξενοδοχειο είναι σε πολύ καλη τοποθεσια αφου βρισκεται στα ορια της παλιας πολης δίνοντας την δυνατότητα στη μηχανη να παει μεχρι το ξενοδοχειο ενώ μπορεις περπατωντας σε 5’ να εισαι στην παλια πολη, που έτσι και αλλιώς απαγορευται η κυκλοφορια των οχηματων.

Αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε για Θέρισο, για την ταβέρνα του ΑΝΤΑΡΤΗ https://www.facebook.com/adartis1 όπου φάγαμε υπέροχα τοπικά εδέσματα. Εκείνο που μας έμεινε αξέχαστο ήταν η ΣΤΑΚΑ ΜΕ ΑΥΓΑ.

Γυρίσαμε από Μεσκλα στο ξενοδοχείο και το βράδυ περπατήσαμε στην παλιά πόλη, που μας θύμισε έντονα Τουρκία με τα δεκάδες τουριστικά μαγαζιά που πουλάνε ΤΑ ΠΑΝΤΑ και στην παραλία τα κλαμπάκια με δυνατή μουσική, και αμέτρητα μεζεδοπωλεία.

16/6

Μετά από το υπέροχο πρωινό στο ξενοδοχείο πήραμε τον δρόμο για ΣΦΑΚΙΑ.

Όμορφος δρόμος χωρίς πολλές λακκούβες.

Φτάνοντας στην Χώρα Σφακιών ήπιαμε ένα καφεδάκι σε μια πολύ ήσυχη πόλη χωρίς πολλούς τουρίστες και φύγαμε για ΑΡΑΔΑΙΝΑ. Ο δρόμος είναι φανταστικός με φουρκέτες ανηφορικός και καλή ποιότητα ασφάλτου.

 Περάσαμε μέσα από ΑΝΑΠΩΛΗ και φτάσαμε στην Αράδαινα όπου η γέφυρα του φαραγγιού είναι μεταλλική με ξύλα που χοροπηδά όταν περνάς και σε τρομάζει ο ήχος.

Προχωρήσαμε μέχρι Στον Άγιο Ιωάννη βρήκαμε επίσης έναν υπέροχο ορεινό δρόμο. Απλά στο τέλος του δρόμου δεν υπάρχει τίποτα πέρα από δέντρα του δάσους.

Γυρίσαμε προς Φραγκοκάστελο http://www.mixanitouxronou.gr/drosoulites-to-metafisiko-fenomeno-me-tous-thrilikous-polemistes-pou-iperaspistikan-to-fragkokastelo/

με την υπέροχη παραλία του που δυστυχώς δεν απολάυσαμε. Το κάστρο είναι συμπαθητικό, κενό με μια μικρή έκθεση ζωγραφικής. Η περιοχή είναι γεμάτη από τουριστικά πούλμαν που φέρνουν ξένους για μπάνιο.

Με μπόλικη ζέστη φύγαμε για πιο ορεινά από ΙΜΠΡΟΣ προς Αργυρούπολη, στην οποία δεν κάτσαμε καθόλου λόγο υπερβολικής ζέστης. Κατηφορίσαμε για Ρέθυμνο όπου είχαμε κλείσει δωμάτιο στο ξενοδοχείο  Veneto http://www.veneto.gr/.

Δεν υπάρχουν λόγια, το δωμάτιο? Η φιλοξενία? Το φαί? Το κρασί? Η ατμόσφαιρα? Όλα ήταν υπέροχα.

Περπατήσαμε και στην παλιά πόλη του Ρέθυμνου που μας έκανε εντελώς αντίθετη άποψη από αυτή των Χανίων. Εδώ τα πράγματα είναι πιο όμορφα πιο cozy, καφετέριες, κλαμπάκια, όλα πολύ όμορφα.

17/6

Από Ρέθυμνο φύγαμε και κατηφορίσαμε προς την Μονή Πρέβελης. Στο δρόμο περάσαμε από το φαράγγι του Κουρταλιώτη. Πολύ όμορφο τοπίο, υπάρχει και μονοπάτι που μπορείς να το περπατήσεις και βγαζει στο φοινικοδασος στην παραλια πρεβελης.
Συνέχεια κατεβήκαμε στην μονή Πρέβελης. Εντυπωσιακή Μονή ενετικού ρυθμού και οι μοναχοί έχουν και μικρό ζωολογικό κήπο με παγώνια και λάμα.

Γυρνώντας προσπαθήσαμε να δούμε την Εκκλησία του Άγιου Ιωάννου που συμφώνα με την Road Hellas είναι ………………

Κατόπιν αποφασίσαμε πηγαίνοντας για Ζαρο αντί να πάμε από την Αγία Φωτεινή να πάμε μέσω Αγ. Ιωάννη. Μεγάλο λάθος, ο δρόμος μέχρι το Νίθαυρη είναι με περισσότερα κομμάτια τσιμεντένια πολλές λακκούβες και σε συνδυασμό με την ζέστη ήταν ανυπόφορα αφού η ποώδης βλάστηση δεν δημιουργεί καμιά σκιά. Από Νίθαυρη τα πράγματα είναι πολύ καλυτέρα με ενδιαφέρουσες στροφούλες μέχρι τον Ζαρο. Φτάσαμε στον παραδοσιακό ξενώνα «ΕΛΕΩΝΑΣ». Αν πάτε με μηχανή βαριά και μέτριου αναστήματος αναβάτη τότε μιλήστε με τον Μανώλη (ιδιοκτήτη του Ελαιώνα) από πριν να σας δώσει δωμάτιο κοντά στην ρεσεψιόν, γιατί διαφορετικά για τα αλλά δωμάτια το παρκινγκ είναι με 16% κλίση πετρόχτιστος δρόμος που γλυστράει στα σημάδια των αυτοκινήτων που άφησαν τα μισά λάστιχα στον δρόμο προσπαθώντας να ανέβουν.

Τα δωματια υπεροχα, τα φαγητα επισης, η φιλοξενια «ΚΡΗΤΙΚΗ» και οι μοναδικοι ελληνες εμεις, ολοι υπολοιποι Γερμανοι και Αγγλοι. Το χωριο ο ζαρος είναι πολύ κοντα αν και δεν νομιζω ότι εχει ενδιαφερον να το περπατησεις.

18/6

Αποφασισαμε να μεινουμε και δευτερο βραδυ στον Ελεωνα και να κανουμε τον γυρο του Ψηλορειτη. Ετσι φυγαμε το πρωι και γυρνωντας πισω για νυθρυδι αφου ο δρομος από Ζαρο για Ανωγια είναι χωματόδρομος (παρολο που το GPS τον δειχνει άσφαλτο) με τις πληροφοριες του Μανωλη περασαμε από Αγια Φωτεινή και φτασαμε στην Μονη Αρκαδιου.

Εντυπωσιακη η Μονη με πλούσια Ιστορια.

Την Μονή επισκέπτονται και πολλοι τουριστες. Χωρις να υπαρχει τιποτα άλλο εκτος από την μονη να δουμε η να κατσουμε φυγαμε για Μελιδονι. οπου υπαρχει το φερώνυμο σπηλαιο.

Χωρις να είναι ιδιαίτερα μεγαλο, το σπηλαιο είναι ομορφο και μετα από την λαβα των 36 βαθμων είναι υπεροχα δροσερο.

Φυγαμε από Μελιδόνι και ανεβηκαμε προς Ζωνιανα. Δυστηχως η φυση δεν προσφερει καμμια σκια στον δρομο ετσι αν κανετε την διαδρομη καλοκαιρι καλυτερα να μεινετε παραλια. Παρατηρήσαμε ένα παραξενο φαινομενο: οσο πιο ψηλα πηγαιναμε τοσο πιο ζεστη εκανε, ετσι αν στον καμπο ειχαμε 33 βαθμους στα Ζωνιανα πιάσαμε τους 37. Με κακό σύμμαχο την ζεστη και μαθαινοντας ότι η ξεναγηση στο σπηλαιο των Ζωνιανων είναι προκαθορισμενη (μια ωρα το λιγοτερο), αποφασισαμε να την κανουμε για την πισινα του ξενοδοχειου περνωντας από Ανωγια και κατεβαινοντας προς Ηρακλειο μέσα απο την Εθνικη για Ιεραπετρα. Ποτε τελειωνει η εθνικη δεν καταλαβα γιατι ξαφνικα βρεθηκαμε στην Αγια Βαρβαρα λιγα χιλιομετρα από τον Ζαρο. Η σημανση είναι σχετικα λιγη.

Καμενοι από την ζεστη βρήκαμε παρηγορια στην πισινα με μια CORONA στο χερι.

19/6

Ξεκινησαμε από τον Ζαρο με πορεια για ΜΟΙΡΕΣ και μετα για Ιεραπετρα. Στον Δρομο για Σελεκανο (παντα με λιγοστη σημανση, για αυτό προσοχη στον χαρτη η GPS) φτασαμε στον Ανω Βιανο. Καφενεδακια πανω στον δρομο, φιλοξενοι κρητικοι να μας κερασουν ρακι στις 11:00 το πρωι. Μετα από ένα υπεροχο ελληνικο καφε και με συστασεις για αρνακι αντυκριστο φυγαμε προς Σελακανο και πηγαμε στο χωριο Κατω Συμη. Κεντρικη πλατεια , ταβερνα κατω από τα πλατανια και ο φουρνος στον δρομο να ετοιμαζει το αρνακι πετυχαμε και μια βαφτιση (εξ’ου και το αντυκριστο). Το φαι ηταν υπεροχο και το κρασι καλο.

Φυγαμε και ανηφορισαμε για Σελεκανο γνωριζοντας ότι οσο πιο ψηλα ανεβαιναμε τοσο πιο ζεστη θα εκανε. Ο δρομος από αποψη θεας υπεροχος από αποψη οδοστρωματος τα τελευταια 10 χιλιομετρα τσιμεντενιος με εναλαγες χωματοδρομου, μεγαλες λακουβες και στενος τοσο που ένα αμαξι και η μηχανη να μην χωρανε να περασουν μαζι. Σαν να μην εφτανε αυτό όταν φτασαμε η πισινα δεν υπηρχε (ακομη κατασκευαζοταν) το δωματιο με πολλα κουνουπια και μυγες και ετσιατοριο ανυπαρκτο. Με την βοηθεια της μοναδικης υπαλληλου (μαγειρισα, καμαριερα, μπαρμαν, κηπουρος) ειχε φτιαξει γεμιστα, ξαποστασαμε. Φυσικα δεν γινεται λογος για καπιο κοντινο χωριο αφου στα 1600 υψομετρο είμασταν εμεις και ο θεος.

Στεναχωρηθηκαμε για την παραπλανηση του ξενοδοχου που μας ειχε πει ότι όλα τα facilities λειτουργουσαν κανονικα, και το email συγγνωμης εκ των υστερων δεν μας αλλαξε την γνωμη.

20/6

Φύγαμε το πρωί κατεβαίνοντας τον δρόμο του τρόμου γυρίζοντας πίσω για Άνω Βιάννο όπου σταματήσαμε για το προκαθορισμένο καφεδάκι και φυσικά ρακί με κεράσια.

Μετά κατευθυνθήκαμε για το καταφύγιο και Δικταίο Άνδρο. Αν και ο χάρτης δείχνει ότι είναι χωματόδρομος, έχει πρόσφατα ασφαλτοστρωθεί.

Έτσι μαζί με τουλάχιστον 10 πούλμαν φτάσαμε στο πολυσυζητημένο σπήλαιο όπου γεννήθηκε ο Δίας.

Αρκετά μεγάλο αλλά όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό με πολλά σκαλιά για να φτάσεις κάτω. Υπομονή με τους τουρίστες και από ξαπόσταμα να είναι καλά τα μαγαζιά που υπάρχουν με μολδαβους και ουκρανούς υπάλληλους αφού η πλειονότητα των τουριστών είναι Ρώσοι. Επίσης προετοιμαστείτε για πολύ περπάτημα αφού η είσοδος του σπηλαίου είναι 1,500 ανηφορικά μέτρα από το παρκινγκ. Προσωπικά θα έπαιρνα ένα γαϊδουράκι για το ανέβα (υπάρχουν αρκετά και είναι μόνο 10 ευρώ) με συνοδό, αλλά προς χάριν της Ελένης το περπατήσαμε.

Γυρνώντας στην Μηχανή φύγαμε για Μάλια. Η διαδρομή είναι μια από της ομορφότερες που έχω κάνει στην Κρήτη.

Φτάνοντας Μάλια σε περιμένει μια άσχημη έκπληξη όπου ο τόπος έχει μεταμορφωθεί σε εμπορικό τουρισμό για τους νέους τουρίστες γεμάτο από κάθε είδους ανόητα Clubs όπου μεθάς και πέφτεις κατευθείαν στον δρόμο. Γεμάτο από επιγραφές Νέον και δυνατή μουσική ντάλα μεσημέρι.

Πήγαμε στο ξενοδοχείο PARTHENIS τυπικό τουριστικό ξενοδοχείο, με πολυκαιρισμένα σεντόνια, το κρεβάτι ήταν δυο στρώματα  πάνω σε σωλήνες η παραλία μικρή και γεμάτη η πισινά στον καβγά για να βρεις μια θέση η ομπρέλα.

Απογοητευμένοι φύγαμε Ηράκλειο όπου ο αγαπημένος μου φίλος Γιώργος πατραμανης μαζί με την υπέροχη γυναίκα του Μαρία έχει κοντά στα λιοντάρια το μεζεδοπωλείο Ο ΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ. Φάγαμε τα υπέροχα μεζεδάκια που έφτιαξε η Μαρία (από την Μυτιλήνη καταγωγή) ήπιαμε υπέροχη ρακί και μετά από την υπέροχη βραδιά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.

21/6

Κάπου εκεί τελείωσε η εκδρομή μας αφού δεν πήγαμε άλλη βόλτα με την μηχανή αλλά φιλοξενηθήκαμε στην κουμπάρα μας στο χωρίο ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΑΝΙ. Από εκεί πήγαμε στο Ενυδρείο του Ηρακλείου (πολύ όμορφο αξίζει να πάτε) στο χωριό ΚΟΥΤΟΥΛΟΥΦΑΡΙ που θεωρείτε παραδοσιακό (το μόνο που είδα ένας δρόμος γεμάτος ταβέρνες και τουριστικά μαγαζιά) και τέλος στην Χερσόνησο που είναι αντίστοιχη με τα ΜΑΛΙΑ μόνο πιο εκλεπτυσμένη.

Στον δρόμο υπάρχουν πολλά γουναράδικα από Καστοριά αφού οι Ρώσοι αγοράζουν τις γούνες με το κιλό.

22/6

Μετά από μια ήσυχη μέρα στην παραλία και φαί στην πανέμορφη ταβέρνα Αμβροσία

Μαζέψαμε τα πράγματα μας και φύγαμε με το βραδινό καράβι προς Πειραιά.

Μας άρεσε η Κρήτη και δώσαμε υπόσχεση να ξανακατέβουμε αποφεύγοντας πάντα την ζέστη του καλοκαιριού. Ιδανικά για να την επισκεφθεί κάποιος νομίζω ότι είναι το τέλος Μάιου με αρχές Ιουνίου η τέλος  Σεπτεμβρίου.

Repair FJR 1300/A 2006 subframe / Επισκευή Υποπλαισίου

It all started a couple of months ago when we return from a short trip my wife and me. Actually it wasn’t even a full trip we just wanted to escape on a nearby resort about 110 km away from our base. When we returned home a noticed that the rear GIVI luggage was swinging up and down as it had no support. Immediately I removed the rear seat and noticed that on the sub frame and at the end of the tail where two cracks as well as the pillion rear handles which serve as tail reinforcement for the luggage weight.   

As you will noticed in the photos when I discover the price of the spares I have unsuccessful tried to glue it with Permatex “plastic steel” putty. The sub frame is pure aluminum and it didn’t last more than a week and without the rear luggage.

While searching over the internet I discovered that there are several FJR owners that had or have same problem globally. The solution which was offered was either welding the sub frame or replace it.

Further research found a shop in Holland that had used FJR spare parts (most probably from wrecked bikes) that had available sub frame.  Just to give you a hint the local Yamaha retailer replied that the original spare had a couple of months delivery and cost more than 700 Euro (800USD) while the used had  225 Euro (250 USD) price. The only spare could found used was the pillion rear handles which in Yamaha shop cost 300 Euro (350usd) and had 20 days delivery.

Without a much of a choice I have ordered both items respectively.

Once I received them and in view of another 300 Euro (350$) for any mechanic workshop installation payment I decided to do it on my own as I have seen other FJR owners did the same.

Following the spare parts catalog found quite easy to remove all the necessary bolts and removed the sub frame.

 I followed an American fellow that he advised not to remove the rear plastic and remove only the sub frame.

 Thereafter I proceed with frame installation

What it will puzzle you is the sub frame must pass under the hydraulic pump and over a steel plate which holds the pump from the left side and the electric plug from the right side. It is tricky but can be done with a lot of patience and some luck.

 

Thereafter all went swell and the FJR was ready in 60 minutes for a ride.

I would advise all fellow riders to reinforce the tail (relevant article you can find at FJR owners site) and keep luggage load to absolutely maker’s advice no matter how much your wife screams about her make up or the hair dryer.

BACHATA 2015 VOL.1 ► ROMANTICA VIDEO HIT MIX (FULL STREAM MIX PARA BAILA...

Μοτο Εκδρομή 2013 ( Μικρά Ασία)

Εκδρομή 2013

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2013

Όλη την Προηγούμενη εβδομάδα παλεύαμε να ετοιμαστούμε για την εκδρομή. Η Ελένη με τα φαγητά των παιδιών και τα μαθήματα, και εγώ με την προετοιμασία της μηχανής.

Κάτι η κάμερα ( http://driftinnovation.com/drift-ghost/ ) και η ενδοεπικοινωνία ( http://senabluetooth.com/product/intercoms/smh10/ ), κάτι η μηχανή (λάστιχα Pilot road 3, διάφορα ηλεκτρικά) όλη η εβδομάδα βγήκε με άγχος και κούραση.

Παρασκευή λίγο γραφείο και μετά τελευταίες προετοιμασίες (ρούχα, βαλίτσες, βενζίνη κλπ) φύγαμε από το σπίτι στις οχτώ και πήγαμε στην  πύλη Ε2 για να μπούμε στο «Νήσος Χίος».

Αρκετά καλό βαπόρι με αξιοπρεπείς καμπίνες αν και οι Έλληνες ναυτικοί παραμένουν ΈΛΛΗΝΕΣ.

Τουλάχιστον το φαΐ ήταν ικανοποιητικό.

Ψοφήσαμε σε μια τετράκλινη καμπίνα σκεπτόμενοι ότι έχουμε μόνο 4 ώρες ύπνου.

 

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2013

Κατά τις 4 το πρωί σηκωθήκαμε αφού μας είχαν πει ότι φτάνουμε στις 4:30 π.μ.. Τελικά 5:15 π.μ. άφιξη στην Χίο όπου κάτσαμε μαζί με 20 εθελόντριες του ερυθρού σταυρού που θα πέρναγαν απέναντι και ήπιαμε καφεδάκι.

Κατά τις 8 και αφού βγάλαμε τα εισιτήρια πήγαμε να πάρουμε το φέρι για CESME. Οι Έλληνες μπορούν να πάνε απέναντι με την ταυτότητα τους ενώ οι Τούρκοι χρειάζονται βίζα για να έρθουν από εδώ. Το φέρι που περνά απέναντι χωράει 2 αυτοκίνητα με το ζόρι. Η διαδρομή είναι μίση ώρα μόνο, όταν φτάσεις όμως απέναντι αρχίζουν τα προβλήματα.

Πρέπει να περιμένεις να περάσουν πρώτα αυτοί που πάνε για μια μέρα, μετά περνάνε από έλεγχο διαβατηρίων αυτοί που θα μείνουν περισσότερο. Στη συνέχεια πρέπει να βρεις τον λιμενικό για να περάσεις τον τελωνειακό έλεγχο (σύγκριση πράσινης κάρτας με αριθμό πλαισίου και έλεγχο αποσκευών) και μετά να γίνει η έγγραφη των στοιχείων ηλεκτρονικά. Δηλαδή φτάνεις 9.30 και φεύγεις 11 από το τελωνείο. Προσοχή υπάρχει ένας τυπάκος που απλά σου κρατά τα χαρτιά και όταν τελειώσεις σου ζητά 10 ευρώ για αυτοκίνητο και 5 ευρώ για μηχανή τα οποία βέβαια πάνε υπέρ πίστεως. Ευτυχώς ένας Ολλανδός οδοντογιατρός που ζει στην Χίο άρχισε να γαβγίζει και έτσι δεν πληρώσαμε τίποτα.

Με την βοήθεια του Ολλανδού αλλάξαμε λεφτά σε ανταλλακτήριο και μετά πήγαμε και επισκεφθήκαμε τον Ιερό Ναό του Αγίου Χαραλάμπους. 

Βυζαντινή εκκλησία που έχει αναστηλωθεί στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και που αξίζει να την επισκεφθείτε. Αφού δεν υπήρχε τίποτα άλλο φύγαμε με προορισμό το SELCUK.

Υπάρχουν δυο τρόποι να φτάσετε εκεί, από την καινούργια εθνική η από την παλιά. Η καινούργια εθνική χρειάζεται διόδια και περνά αναγκαστικά από Σμύρνη, ενώ οι παλιά αν και σε ορισμένα σημεία έχει πολλά σαμαράκια νομίζω ότι αξίζει περισσότερο. Όλη η εθνική περνά από τα παραλιακά θέρετρα με αρκετά χωριά πάνω στο κύμα.

Ψόφιοι από την κούραση φτάσαμε στην Έφεσο και συνεχίσαμε για το χωριό Κιρκιντζε (SINIRCE) (http://www.windmillstravel.com/gr/album.php?id=85&rel=outgoing) 

Ελληνικό χωριό που εγκαταλείφθηκε στους πολέμους τις Μικρά Ασίας και αξιοποιήθηκε από τους Τούρκους. Όλα τα ελληνικά σπίτια έχουν γίνει ξενοδοχεία και όλο το κέντρο του χωριού είναι ένα μεγάλο παζάρι. Παντού γύρω υπάρχουν χωράφια με σταφύλια και τα κρασιά παραγωγής είναι φημισμένα. Το φαΐ εξαιρετικό και ευτυχώς έχουν αγνοία του φούρνου μικροκυμάτων, όλα είναι στο χέρι και της ώρας.

Μετά από μια αρκετή (1μιση ώρα) έρευνα βρήκαμε ένα φανταστικό ξενοδοχείο  Gullu Konaklari ( http://www.gullukonak.com/gk/en/) σχετικά ακριβό ( από 100 ευρώ/βραδιά) αλλά άξιζε κάθε ευρώπουλο.

Προσέξτε πολύ τις οδηγίες που δίνουν οι ντόπιοι, πολλές φορές είναι λάθος γιατί δεν καταλαβαίνουν την ερώτηση.

Αφού αλλάξαμε κάναμε μπάνιο και βγήκαμε να δούμε το χωριό και το παζάρι. Ανακαλύψαμε μαγαζιά με κάθε είδους μπιχλιμπίδια, ευτυχώς οι πωλητές δεν ήταν πιεστικοί και πέσαμε πάνω στον άνθρωπο που έφτιαξε τα κοσμήματα για το έργο ΤΡΟΙΑ (είχε φωτογραφίες με τον Brad Pitt) και επίσης ήταν κολλητός φίλος με την συχωρεμένη συγγραφέα Δίδω Σωτηρίου (ματωμένα χώματα) επίσης με Φώτο και αφιέρωση. Είναι όλοι φιλικότατοι και επίσης παρά πολλοί, μιλάνε ελληνικά. Γι αυτό προσοχή. Καταλήξαμε σε ένα προτεινόμενο εστιατόριο όπου με σύνολο 100 λίρες( 45 ευρώ) σκάσαμε. Ψητά λαχανικά τρέλα, ποικιλία κρέας απίθανη, σαλάτα υπέροχη και ντολμαδάκια άπαιχτα. Το τυρί μόνο ήταν κατσικίσιο και δεν άρεσε της Ελένης.

Κατάκοποι αλλά φαγωμένοι γυρίσαμε ξενοδοχείο και απλά ξεραθήκαμε.

Κυριακή 23/9/2013

Αν και σηκωθήκαμε νωρίς (8.30) το πρωινό που ήταν Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο

μας πήρε μια και ώρα για το απολαύσουμε. Μετά κατηφορίσαμε για να φύγουμε όπου ανακάλυψα ότι η μπαταρία άρχισε να με προδίδει. Αφού πήρε η μηχανή με το ζόρι αποφασίσαμε να κατεβούμε στην Έφεσο με την ελπίδα ότι η διαδρομή θα είναι αρκετή να την γεμίσει. Δυστυχώς με το που φτάσαμε στο χώρο του πάρκινγκ  αφού έσβησα δοκιμάζοντας να ξαναβάλω μπροστά η μηχανή δεν πήρε. Αμέσως ένας ταξιτζής προσφέρθηκε να βοηθήσει. Ευτυχώς μου είχε «κόψει» και είχα πάρει μαζί μου τον φορτιστή. Με την βοήθεια του ταξιτζή σαν διερμηνέα ένα από τα μαγαζιά στην είσοδο των αρχαίων μου έδωσε ρεύμα και συνέδεσε τον φορτιστή και αφήσαμε την μπαταρία να γεμίζει μέχρι να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο.

Η είσοδος είναι 25 λίρες το άτομο (10 ευρώ) και στην είσοδο για τους αγγλομαθείς θα βρείτε συσκευές ομιλίας με αφήγηση του κάθε μνημείου ξεχωριστά. Υπάρχουν και κάποιοι ιδιωτικοί ξεναγοί που έναντι αμοιβής σε ξεναγούν. Δεν δοκιμάσαμε γιατί είχαμε αγοράσει από Ελλάδα έναν αναλυτικότατο τουριστικό οδηγό ( http://www.bibliopolio.gr/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC-%CE%91%CF%83%CE%AF%CE%B1-p-165593.html ).

Όλος ο αρχαιολογικός χώρος είναι χάρμα οφθαλμών και συχνά μένεις με το στόμα ανοιχτό για την αρχιτεκτονική και καλαισθησία των αρχαίων ημών προγονών. (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%86%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%82)  Αν περάσετε αξίζει όσο τίποτα να δώσετε κοντά 8 ευρώ παραπάνω και να επισκεφθείτε μέσα στον αρχαιολογικό χώρο τις ανασκαμμένες κατοικίες πλούσιων αρχαίων με ψηφιδωτά πατώματα σε κάθε δωμάτιο καθώς και τις τοιχογραφίες.

Οι τουρίστες που επισκέπτονται την Έφεσο μόνο, έχουν υπολογιστεί σε 4 εκατομμύρια μέχρι στιγμής όπως μας πληροφόρησαν στις πληροφορίες τουριστών.

Αφού γυρίσαμε όλη την πόλη σπιθαμή προς σπιθαμή (θα χρειαζόμουν 3 ώρες γράψιμο ακόμα για να δώσω την κατάλληλη εικόνα αυτών που είδαμε) φύγαμε για το μουσείο όπου υπάρχουν όλα τα πολύτιμα αγάλματα και αλλά εκθέματα. Δυστυχώς το μουσείο ήταν κλειστό λόγω έργων έτσι απέμενε να δούμε την Βασιλική του Άγιου Ιωάννου. Αν και δεν έχει πολλά να δεις το κτίσμα από μόνο του καθώς και η υπέροχη ατμόσφαιρα του ιερού αξίζει μια επίσκεψη.

Μην μπορώντας άλλο τα παράπονα της Ελένης γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για δείπνο στο αίθριο και κρασάκι στον καναπέ με οροφή και κουρτίνες του κήπου για να καταστρώσουμε την αυριανή διαδρομή.

Αποφασίσαμε να φάμε στο ξενοδοχείο. Αν και το φαΐ ήταν υπέροχο ήταν πανάκριβο (100 ευρώ), προτιμίστε λοιπόν τα τοπικά εστιατόρια.

Δευτέρα 23/9/2013

 

Φρέσκοι και μετά από το ίδιο καταπληκτικό πρωινό στο αίθριο του ξενοδοχείου με θέα τις πλαγιές τις Έφεσου, τσεκάραμε , φορτώσαμε και ξεκινήσαμε για Pamukkale.

Ο δρόμος από την παλαιά εθνική οδό είναι από αγρία άσφαλτο και με πολλά σαμαράκια μέχρι το Aydin. Στο δρόμο βάλαμε βενζίνη με 4,37 λίρες το λίτρο. Φθάνοντας στο Nanizli υπάρχει πινακίδα για την ΝΥΣΑ όπου ο οδηγός λέει ότι υπάρχει η αρχαια πολη Καρια ( http://en.wikipedia.org/wiki/Nysa_%28Caria%29 )αλλά δεν σταματήσαμε να το δούμε αφού είχαμε βάλει στόχο την Αφροδισίαδα ( http://www.aphrodisias.com/)  εφάμιλλης γοητείας αρχαιολογικό χώρο. Στον δρόμο λοιπόν για Denizli μόλις περάσετε το karakasu υπάρχει σήμανση για τα αρχαία. Ο δρόμος είναι υπό κατασκευή δυο λωρίδων με τι άλλο ¨σαμαράκια¨. Φτάνοντας στην ταμπέλα που δείχνει την είσοδο του χώρου μην στρίψετε δεξιά γιατί θα βρείτε μια κλειστή μπάρα. Αριστερά υπάρχει ένα μεγάλο πάρκινγκ που πληρώνεις 5 λίρες για την μηχανή και 10 για το αυτοκίνητο. Εκεί οι ντόπιοι (άγνωστο γιατί) έχουν δέσει σε τρακτέρ καρότσες με καθίσματα και παίρνουν όλους τους επισκέπτες και τους μεταφέρουν στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου 200 μέτρα, οδηγώντας άτσαλα και τρομοκρατώντας τους επισκέπτες. (όλοι οι Άγγλοι που ήταν μαζί μας ήταν από 65 χρόνων και άνω).

Αφού πληρώσαμε 10 λίρες το άτομο   πήραμε από πίσω ένα γκρουπ για να ακούσουμε και εμείς διάφορες πληροφορίες για τα αρχαία. Ο χώρος γενικά δείχνει εγκαταλελειμμένος σε σχέση με την Έφεσο και έχω την αίσθηση ότι δεν έχουν προσπαθήσει οι Τούρκοι αναλόγως με την αξία του χώρου. Το πρώτο που αντικρίζεις είναι το αρχαίο θέατρο  μαγευτικό και υπέροχο. Μετά από 10 λεπτά αφήγησης του ξεναγού η Ελένη μην μπορώντας άλλο τις αλλοιώσεις του ξεναγού αποφάσισε να προχωρήσουμε μόνοι μας. Αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι ο Τούρκος ξεναγός αν και αναφερόταν σε ελληνικά αγάλματα η αρχιτεκτονική δεν ανέφερε σχεδόν καθόλου τους Έλληνες σαν φυλή.

Περισσότερο ακούγαμε για Ίωνες, Ρωμαίους και βυζαντινούς( τους τελευταίους από ανάγκη αφού έκαναν την μεγαλύτερη ζημιά) στα αρχαία κατά τον ξεναγό.

Μετά το θέατρο υπάρχει η αγορά, το βουλευτήριο και το πολύ καλοδιατηρημένο στάδιο (χωρητικότητας 25000 ατόμων, σαν να λέμε μπερναμπεου)

ο ναός της Αφροδίτης και φυσικά το πανέμορφο Τετραπυλον. Όλη η περιήγηση μας πήρε περίπου μιάμιση ώρα περπάτημα και δεν φημιζόμαστε για τις στάσεις μας.

Ξεκουραστήκαμε στο περίπτερο του χώρου και μετά ανεβήκαμε στο τρενάκι του τρόμου για να γυρίσουμε στην μηχανή μας.

Αρματωθήκαμε και ξεκινήσαμε για Pamukkale. Ευτυχώς είχα ρωτήσει τους ξεναγούς και μου είπαν ότι ο δρόμος για Denizli  μεσώ Tavvas ήταν κλειστός και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω και να πάμε από Karachisar.

 Απο Kuyucak μεχρι Denizli πάρα πολύ καλή εθνική με 4 λωρίδες μέχρι την έξοδο για Pamukkale. Για 2-3 χιλιόμετρα συνεχίζει μια καλή άσφαλτο 2 λωρίδων και μετά το χάος. Η σήμανση γίνετε με το χέρι, ο δρόμος γίνετε μισό χωμάτινος μιας λωρίδας μόνο, τα πούλμαν πηγαινοέρχονται αναγκάζοντας τα αυτοκίνητα να γυρνάνε πίσω η να μπαίνουν σε ντόπιους κήπους και φθάνοντας στο Pamukkale ( http://www.pamukkale.net/) μετά από μια εντυπωσιακά άσχημη αψίδα αντικρίζεις ένα τούρκικο χωριό δεκαετίας εξήντα όπου ακόμα και η πιο γερασμένη γιαγιά πάντα με μαντίλα θα σου προσφέρει ξενοδοχείο. Όποιος σου προσφέρει βοήθεια θα σου προσφέρει και ξενοδοχείο.

Με την βοήθεια του Lonely planet εντόπισα ένα ξενοδοχείο στους πρόποδες των λιμνών (Hal-Tur) το οποίο όμως ζητούσε 85 ευρώ για ένα ευρύχωρο αλλά τυπικό ξενοδοχείο (αλλά Κοζάνης). Περπατώντας λίγο πιο πάνω μπήκα στο ξενοδοχείο Saihin όπου με 80 λίρες (35 ευρώ) κλείσαμε ένα εξίσου καθαρό ξενοδοχείο με πρωινό και πισίνα χωρίς όμως flat TV του προηγούμενου αλλά ποιος την χρειάζεται.

Φάγαμε στο ομώνυμο εστιατόριο. Το φαΐ όχι μόνο δεν σε εντυπωσιάζει αλλά είναι και ακριβό για το επίπεδο του. Ο ιδιοκτήτης φιλικότατος Τούρκος με την ανατολίτικη πονηριά. Check out είχε βάλει 10μιση. Για να κάνεις την ανάβαση στην Ιεροπολη και τις ιαματικές λίμνες δεν προλαβαίνεις να γυρίσεις στις 10 κι μίση,οπότε εξ' ανάγκης πρέπει η να πληρώσεις άλλη μια μέρα η να τα μαζέψεις και να φύγεις. Η αλήθεια είναι ότι μου πρόσφερε να κράτησει κάπου τα πράγματα και αν υπάρχει ελεύθερο δωμάτιο να μας αφήσει να κάνουμε και ένα ντους. Τελικά συμφωνήσαμε να του δώσω 15 ευρώ και να αφήσουμε το δωμάτιο το μεσημέρι.

Τρίτη 24/9/2013

Ξυπνήσαμε το πρωί και μετά από ένα υποτυπώδες πρωινό ανηφορίσαμε για την Ιεραπολη. Καλό είναι να πάρετε καπέλο, σαγιονάρες και ένα μπουκάλι νερό. Ανεβαίνοντας την πλαγιά από το χώμα, ξαφνικά μπαίνεις στην άσπρη πέτρα που παρόλο που νομίζεις ότι θα γλιστρά, αντίθετα η υφή είναι τραχιά και το πόδια γαντζώνουν κάτω. Τα παπούτσια απαγορεύονται μέχρι να ξανά βγεις από τις λίμνες στην κορυφή του λόφου. Το τοπίο είναι μαγευτικό και σε αποζημιώνει για κάθε ταλαιπωρία. Στην αρχή του λόφου το νερό είναι κρύο, όσο ανεβαίνεις αρχίζει και ζεσταίνει, στις δε πάνω λίμνες υπάρχουν πάρα πολλοί και πολλές που βουτάνε και πασαλείβονται με την ηφαιστειακή λάσπη.

Η θέα είναι μαγευτική. Αρκετές λίμνες είναι στεγνές μιας και πάρα πολλά ξενοδοχεία είχαν χτιστεί πάνω στις πηγές. Κάποια στιγμή η UNESCO χαρακτήρισε το μέρος ως παγκόσμια κληρονομιά, τα ξενοδοχεία κατεδαφίστηκαν και προσπάθησαν να επαναφέρουν στο σημείο του δυνατού το τοπίο. Η ζημιά όμως είχε γίνει. Στην κορυφή ανάμεσα από τα αρχαία μνημεία και τις λίμνες έχουν κατασκευάσει ένα περίπτερο όπου μπορείς να φας και να κάνεις μπάνιο στις σχεδιασμένες πισίνες. Ονομάζονται τα λουτρά της Κλεοπάτρας και μέσα στις πισίνες υπάρχουν αυθεντικά κομμάτια αρχαίων κιόνων. Όλο το concept είναι μάλλον άσχημο το οποίο όμως δεν φαίνεται να επηρεάζει τους χιλιάδες τουρίστες (Ουκρανοί ως επι το πλείστον).

Ukrainian Model  

Το θέατρο είναι υπέροχο και αξίζει να το επισκεφθείτε όπως και ο Ιερός Ναός του άγιου Φιλίππου που υπάρχει η κατακόμβη που θάφτηκε, αφού μαρτύρησε.

Η αρχαία πόλη είναι τόσο μεγάλη που χρειάζεσαι τουλάχιστον 3 ώρες περπάτημα για να τη γυρίσεις. Αρκετά σημαντικό είναι και το Μουσείο. Αυτό που θα παρατηρήσετε αν πάτε είναι ότι όλα τα εκθέματα, άσχετα με το θέμα τους στις σχετικές πινακίδες δεν αναγράφετε πουθενά η λέξη Greek η Hellenic. Όλες οι αναφορές είναι ως ρωμαϊκή η προ ρωμαϊκή περίοδος. Και φυσικά όλοι οι ξεναγοί που είναι Τούρκοι επίσης δεν αναφέρουν καθόλου την ελληνιστική περίοδο. Παράδειγμα στην Πέργαμο ο Ατταλός ο Β´ ιδρυτής της Πέργαμου ήταν Ρωμαίος!!!. Ο δε Μέγας Αλέξανδρος παρέδωσε την Πέργαμο στους στρατηγούς του και εκείνοι στην Ρώμη. Τα ίδια ίσχυαν και στην Έφεσο και στην Αφροδισίαδα. Αφού είδαμε τα καλύτερα αρχαία πήραμε τον δρόμο του γυρισμού μέσα από τις λίμνες. Συναντήσαμε 2 ζευγάρια Έλληνες από την Αλεξανδρούπολη που είχαν έρθει βόλτα, και η μια κύρια μας είπε ότι υπάρχει ένας μύθος για μια πολλή άσχημη κοπέλα (τουρκάλα) που θέλοντας να αυτοκτονήσει έπεσε στα νερά μιας λίμνης και αντί να πεθάνει βγήκε πολύ όμορφη. Ακούγοντας τον μύθο σαλτάρισα σε μια λίμνη και κυλίστηκα σαν βούβαλος ελπίζοντας να γίνω Μάρλον μπραντο. Αλί Αλί, βγήκα σαν Μάρλον μπραντο 100 κιλών(όπως ήμουν δηλαδή).

Απογοητευμένος από τον ψεύτικο μύθο κατεβήκαμε και ετοιμαστήκαμε για Σμύρνη.

Αποφασίσαμε να γυρίσουμε από  Sart περνώντας από τις Σάρδεις . Αν εξαιρέσουμε τα στάνταρ πια σαμαράκια ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και ενδιαφέρον. Οι Τούρκοι οδηγοί  όσο είναι μακριά από μεγάλες πόλεις έχουν μια οδηγική συμπεριφορά μάλλον καλύτερη από εμάς. Κρατάνε δεξιά, προσέχουν στην προσπέραση και κοιτάνε τον καθρέφτη τους. Εκείνο που μάλλον θα τρομάξει πολλούς από εμάς που συνήθως εμείς δεν το κάνουμε είναι σε ανύποπτο χρόνο να βγάλουν φλας και να βγουν για προσπέραση. Επίσης μεγάλη προσοχή θέλουν οι πεζοί που περνούν την εθνική με παντόφλες απο το πουθενά. Ένα ακόμα που χρειάζεται να προσέξετε είναι ότι κατά διαστήματα η εθνική είναι εφοδιασμένη με round about όπου οποιοσδήποτε μπορεί  να στρίψει και να βγει κάθετα στην εθνική. Όπως προανέφερα, αν και η σήμανση ήταν υποτυπώδης, θα βρείτε μια μόνο ταμπέλα και αυτή πάνω στην έξοδο. Γιαυτό όταν πλησιάζετε τον στόχο σας προσοχή μετριάστε αρκετά ταχύτητα αλλιώς θα την χάσετε.

Μετά από αυτά φτάσαμε στις Σάρδεις. ( http://en.wikipedia.org/wiki/Sardis ) Ένας εγκαταλελειμμένος αρχαιολογικός χώρος με παρά πολλές καταστροφές που όμως παραμένει μεγαλειώδης. Μια φορά, το γυμναστήριο και η ακρόπολη αξίζουν να τα δείτε.

Μην έχοντας τίποτα άλλο να δούμε φύγαμε για Σμύρνη. Όσο πλησιάζαμε στην Σμύρνη τόσο πιο επικίνδυνοι γινόντουσαν οι οδηγοί. Μπαίνοντας στην Σμύρνη το απόλυτο χάος, παντού κόρνες παντού χωσίματα ένα χάος χωρίς τρακαρίσματα. Το GPS με πρόδωσε και σταματώντας να ψάξω μέσα σε μισό λεπτό ένας τροχονόμος ήταν πίσω μου με ένα χάρτη και διάθεση για βοήθεια. Φυσικά δεν ήξερε αγγλικά όπως γενικά όλοι οι Τούρκοι. Συνιστώ έναν μεταφραστή θα σας γλιτώσει από πολλά.

Με τα πολλά βρήκαμε το ξενοδοχείο που είχα κάνει κράτηση ( http://walkinhotels.com/ ) στην πλατεία της 9^ης Σεπτεμβρίου στην είσοδο του μεγαλύτερου πάρκου της Σμύρνης.

Καλό, καινούργιο ξενοδοχείο χωρίς πάρκινγκ όμως. (75 ευρώ το superior double room). Μετά από συνεννόηση άφησα κλειδωμένη την μηχανή πάνω στο πεζοδρόμιο μπροστά στην είσοδο και το ρεσεψιονίστα να την φυλάει.

Φάγαμε ένα φαστ φουντ και πήγαμε για ύπνο.

Τετάρτη 25/9/2013

Αργήσαμε να ξυπνήσουμε από την χθεσινή κούραση και μετά από ένα καλό πρωινό φύγαμε για το παζάρι της Σμύρνης. Περπατήσαμε αρκετά ξεκινώντας από το Hisar Mosque ( http://en.wikipedia.org/wiki/Hisar_Mosque) που το είχε κτίσει ο Σουλεϊμάν ο μεγαλόπρεπης

και χωθήκαμε στα σοκάκια του παζαριού. 5 ώρες περπάτημα και 6 σακουλές ρούχα με μόνο 85 ευρώ (που το καταχάρηκε η Ελένη) γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.

Λίγη ξεκούραση και φύγαμε για να πάμε να δούμε το Ασανσέρ που κατασκευάστηκε από ένα Εβραίο φιλάνθρωπο αρχές του αιώνα για τους ηλικιωμένους και ανήμπορους να ανεβαίνουν από το λιμάνι στον πάνω μαχαλά (113 μέτρα ύψος). Η θέα σε αποζημιώνει με το παραπάνω.

Στους πρόποδες του ασανσέρ υπάρχει ένα καφενεδάκι με πολύ ωραίο καφέ και ένα συμπαθητικό και εξυπηρετικού ιδιοκτήτη. Αφού ήπιαμε καφέ πήραμε ταξί για Alsancak μια διάσημη περιοχή με καλά εστιατόρια και κομμάτι της παλιάς πόλης. Όπως είναι γνωστό οι ταξιτζήδες της απανταχού υφηλίου είναι όλοι ίδιοι. Έτσι λοιπόν πέσαμε πάνω σε κλέφτη που για δυο χιλιόμετρα η ταρίφα έγραψε όσα για 12 χμ. Μην έχοντας και μεγάλη επιλογή πληρώσαμε και πήγαμε για φαΐ. Συνιστάτε να έχετε δικό σας μεταφορικό μέσο αφού με ένα καλό GPS αποφεύγεις την κίτρινη φυλή.

Φάγαμε παραλιακά σχετικά καλά, και σχετικά ακριβά. Περασμένη ώρα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο.

Πέμπτη 26/9/13

Μην έχοντας χώρο για τα πράγματα που αγοράσαμε αποφασίσαμε να στείλουμε τα άπλυτα στην Ελλάδα με το ταχυδρομείο. Με νοήματα στο ταχυδρομείο μου έδωσαν μια στάνταρ κούτα πού βάλαμε τα άπλυτα και ότι άλλο δεν χρειαζόμαστε και πήγα στο ταχυδρομείο. Τα 5 κιλά έκανα 58 λίρες μέσων αέρος δηλαδή 22 ευρώ. Νομίζω αρκετά καλά για να φτάσουν τα πράγματα 4~6 μέρες.

Αφού τελείωσε και αυτό πληρώσαμε το ξενοδοχείο και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε για Πέργαμο περνώντας πρώτα από το πύργο του ρολογιού, σήμα κατατεθέν της Σμύρνης. Δυστυχώς μετά από 10 χιλιόμετρα και 1 ώρα μέσα στην κίνηση ανακάλυψα ότι το  navigator τα είχε παίξει και είχαμε πάει στην αντίθετη πλευρά της πόλης. Γνωρίζοντας την πολύ μεγάλη κίνηση που είχε και αφού είμαστε στην έξοδο για Πέργαμο αποφασίσαμε να την κάνουμε αφήνοντας το ρόλοι για άλλη φορά.

Πάνω στην εθνική λίγα χιλιόμετρα πριν την Πέργαμο και με ταχύτητα 120 χμ/ώρα με τσίμπησε σφήκα στο δεξιό γλουτό πάνω από το παντελόνι της μηχανής βρίσκοντας στόχο μέσα από το φιλέ εξαερισμού του παντελονιού. Τέτοιο πόνο δεν έχω ξανανιώσει. Μπαίνοντας στην Πέργαμο βρήκαμε φαρμακείο και έβαλα πάνω αμμωνία.

Η Πέργαμος ( http://www.taxidologio.gr/minor-asia-coast-todo-pergamos.html) 86 χιλιόμετρα από το κέντρο της Σμύρνης είναι μια τυπική τούρκικη πόλη χτισμένη πάνω στην μέση πόλη και κάτω αρχαία πόλη. Ως είθισται πληρώνεις το πάρκινγκ κοντά στους αρχαιολογικούς χώρους και για κερασάκι στην τούρτα δεν αφήνουν να ανέβεις στην ακρόπολη με το όχημα σου αλλά μεσώ τελεφερίκ. Μόνο τα ταξί και τα πούλμαν έχουν άδεια εισόδου στον δρόμο για την ακρόπολη. Ο λόφος της ακρόπολης με το τετραπυλον είναι όλα τα λεφτά. Βλέπεις όλοι την πεδιάδα της Πέργαμου στο πιάτο. Το δε θέατρο είναι κατασκευασμένο στην πλαγιά του λόφου με τέτοιο τρόπο που σε κάνει να θαυμάζεις την τεχνική των αρχαίων.

Φυσικά όλοι οι οδηγοί δεν αναφέρουν όπως είπα ούτε μια φορά τους Έλληνες. Όλα τα μνημεία έχουν γίνει στην προ ρωμαϊκή και την μετά ρωμαϊκή εποχή και όλες οι καταστροφές έγιναν από τους βυζαντινούς και όλες οι επισκευές από τους Οθωμανούς.

Όταν αποφασίσαμε ότι είδαμε αρκετά την κοπανήσαμε για Αϊβαλί. Αντί να πάρουμε την εθνική πήραμε την παλαιά εθνική οδό (α3) με πολλά σαμαρακια που όμως σε όλο το μήκος είναι ανάμεσα από πεύκα. Φτάσαμε στο Αϊβαλί κατά τις 4. Όπως μας είχαν πει οι Έλληνες που συναντήσαμε στο Pamukkale, το Αϊβαλί είναι μεγάλο, με πολύ κίνηση χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα στην  παραλία. Για να ανακαλύψεις το πραγματικό Αϊβαλί πρέπει να μείνεις και να γυρίσεις το εσωτερικό του με τα σοκάκια και τα παλαιά ελληνικά σπίτια.

 Αφού περάσαμε την παραλία ψάχνοντας το καφενείο του κανελου που δεν βρήκαμε, κάτσαμε σε ένα παραλιακό καφέ και ήπιαμε ένα τσάι. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την συμβουλή της Ελληνίδας κύριας από την Αλεξανδρούπολη και φύγαμε για το χωριό Άσσος

( http://www.turkeytravelplanner.com/go/Aegean/Assos/) 

Προσοχή όλη η εθνική οδός Αϊβαλί Τσανακαλε έχει πολλά μεγάλα διαστήματα μονοδρομήσεις λόγω επισκευών. Ο άσσος απέχει μόλις 96 χμ από το Αϊβαλί αλλά μας πήρε κοντά 2μιση ώρες για να φτάσουμε. Ο Άσσος χωρίζεται σε δυο μέρη, στο χωριό πάνω στο λόφο που έχει χτιστεί κυριολεκτικά με τις πέτρες του αρχαίου άσσου, πάνω στον λόφο δίπλα από την ακρόπολη και το ναό της Αρτέμιδος. Η καταστροφή των αρχαίων είναι πέραν κάθε λογικής και συνεχίζεται αφού πολλά σπίτια είναι υπό κατασκευή με υλικά από αρχαίες πέτρες.

Δίπλα στην είσοδο της ακρόπολης υπάρχει Βυζαντινή εκκλησία η οποία έχει μετατραπεί σε τζαμί. Σε όλο το δρόμο από την είσοδο του χωριού έως την κορυφή υπάρχουν μαγαζάκια με ντόπιες τουρκάλες που πουλάνε διάφορα μπιχλιμπίδια και ρούχα σε στυλ αρχαίων φορεμάτων. 

Ο δρόμος είναι όπως ήταν από την αρχαία εποχή (μπράβο στον μηχανικό που τον κατασκεύασε) και ταλαιπωρεί τις αναρτήσεις όσο δεν πάει. Καλό είναι αν πάτε να αφήσετε την μηχανή στο καφενείο του χωριού και να ανεβείτε με τα ποδιά έως την κορυφή. 

Στην άκρη του χωριού μπροστά από ένα άγαλμα του Αριστοτέλη υπάρχει μια μικρή δειλή πινακίδα που δείχνει τον δρόμο για το παλαιό λιμάνι. Μια κακοτράχαλη άσφαλτος που γρήγορα μετατρέπεται σε πλακόστρωτο με πολλές λακκούβες και μεγάλο ύψος σε φοβίζει για το που θα καταλήξεις. Φτάνοντας στο λιμάνι του Άσσου τα λόγια είναι περιττά. Μιλάμε για ένα ρομαντικό χωριό με αυθεντικά ελληνικά πέτρινα σπίτια που θυμίζουν μανιάτικους πύργους και έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία. Οι ταβέρνες ακουμπούν την θάλασσα και τα φαΐ είναι υπέροχο.

Βρήκαμε σχετικά εύκολα ξενοδοχείο με 65 ευρώ αν και υπάρχουν άλλα, για όλα τα βαλάντια(65~150 την βραδιά) Το ξενοδοχείο που μείναμε λέγεται Behram Hotel ( http://el.otel.com/hotels/behram_hotel_assos.htm) και τα δωμάτια είναι ονομασμένα από αρχαία ονόματα (εμείς μείναμε στο ΠΗΝΕΛΟΠΗ με θεά το λιμάνι) Συνιστάται ανεπιφύλακτα.

Παρασκευή 27/9/2013

Η απόλαυση να κοιμάσαι και να ακούς το κύμα είναι τέλεια. Αφού δεν είχαμε πολλά να δούμε σηκωθήκαμε με το πάσο μας και φάγαμε πρωινό.

Μετά περπατήσαμε το λιμάνι από την μια του μεριά μέχρι την άλλη μας πήρε μια ώρα. Τα σκουπίδια στην μικρή παράλια είναι αρκετά για να ενοχλούν (σκισμένα παμπερς και αφρολέξ).

Το μεγαλύτερο μέρος της παραλίας είναι με πολύ μεγάλα Βραχια γιαυτο οι ντόπιοι έχουν κατασκευάσει ξύλινες εξέδρες με ομπρέλες και σκαλίτσες για αυτούς που κάνουν μπάνιο.

Δεν λείπουν φυσικά και τα μικρομάγαζα με τα μπιχλιμπίδια.

Άφησα την Ελένη στο λιμάνι και ανέβηκα στον αρχαιολογικό χώρο. Το θέατρο είναι αφημένο σε ελεύθερη είσοδο και πολλές από τις πέτρες του έχουν μετακινηθεί για κατασκευή σπιτιών και μάντρες. Την Κορυφή του λόφου μετά από ένα μικρό εισιτήριο αναβαίνεις στο ναό της Αρτέμιδος 5 κολώνες από την ίδια πέτρα που είναι χτισμένο όλο το χωριό η θέα όμως συμπεριλαμβανομένης και της Μυτιλήνης που φαίνεται πεντακάθαρα στον ορίζοντα σε αποζημιώνουν με το παραπάνω.

Αφού γύρισα όλο τον χώρο κατέβηκα πάλι στο λιμάνι και με την Ελένη συντροφιά πήγαμε στις ξύλινες εξέδρες για μπάνιο. Το νερό θεσπέσιο (Αιγαίο άλλωστε) όλος ο βυθός με μεγάλες πέτρες και ξαφνικά το χάος. Η απόλυτη ηρεμία και ξεκούραση.

Γυρίσαμε το απόγευμα στο ξενοδοχείο για να καταστρώσουμε το αυριανό πρόγραμμα με στόχο την Κωνσταντινούπολη.

Είναι απόλαυση να τρως δίπλα στο κύμα, αν εξαιρέσεις την χαζή και άξεστη συμπεριφορά του Τούρκου σερβιτόρου. Μεγάλο μειονέκτημα να μην μιλάνε καθόλου αγγλικά.

Σάββατο 27/9/13

Ξεκινήσαμε σχετικά πρωί με προορισμό την Bandirma (254 χμ).

Στο δρόμο μας ήταν η Τροία όπου και κάναμε μια στάση. Δικαίως ο τουριστικός οδηγός έγραφε για το κιτς ξύλινο άλογο που έχουν στήσει στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Επίσης ύπαρχοι ένα μικρό περίπτερο με δυο τρεις Τούρκους ντυμένους με ρωμαϊκά ρούχα που βγάζουν μεροκάματο με φωτογραφίες με τους τουρίστες πάνω σε μια ρεπλίκα ρωμαϊκού άρματος και ένα θρόνο θλιβερή απομίμηση του θρόνου που καθόταν ο peter O'Toole  στο έργο ΤΡΟΙΑ.

Περπατήσαμε λίγο στον αρχαιολογικό χώρο και βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες. Έχοντας στο μυαλό ότι το φέρι φεύγει στις τρεισήμισι πίεσα την Ελένη να φύγουμε.

Φτάνοντας Canakale κατεβήκαμε μέχρι το λιμάνι όπου το φέρι σε περνά απέναντι στην Γαλιπολη και μπορείς να πας οδικώς Κωνσταντινούπολη. Μεγάλη πόλη και καθαρή. Φύγαμε αφήνοντας το Canakale  για Bandirma περνώντας από Biga. Όλος ο δρόμος είναι μια ευθεία με πολλές επισκευές και μονοδρομήσεις, και πετύχαμε και δυο τούρκικα Zundap πενηντάρια μάλλον, αλλά πειραγμένα με τους πιλότους να είναι «ψαράκι» πάνω στο όχημα φορώντας κράνη 3 νούμερα μεγαλύτερα και με τελική `120 χμ να προσπαθούν να μας φτάσουν / προσπεράσουν. Είχαν πλάκα!

Ενδιάμεσα βάλαμε βενζίνη σε Petrol Turk βενζινάδικο και ο ιδιοκτήτης μας ρώτησε ευγενικά αν θέλαμε καφέ η τσάι. Γενικά αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι η βενζίνη σε όλη την Τουρκία κυμαίνεται από 4,37 έως 4,90 λίρες το λίτρο αυτήν την εποχή.

Φτάσαμε στο λιμάνι της Bandirma ( http://www.turkeytravelplanner.com/go/ThraceMarmara/bandirma/) κατά της μιάμιση ανακαλύπτοντας ότι το φέρι των τριάμισι είναι μόνο για επιβάτες και όχι για αυτοκίνητα. Μην έχοντας άλλη επιλογή από το να περιμένουμε μέχρι της έξι μίση κάναμε τον γύρο της πόλης καταλήγοντας στην κεντρική πλατεία της πόλης στο λιμάνι όπου λόγω Σαββάτου ήταν γεμάτη από περαστικούς. Ήπιαμε καφεδάκι, παίξαμε τάβλι, γυαλίσαμε τις μπότες σε τοπικό λούστρο (επαγγελματίας ο τύπος αφού πρόσφερε και  παντόφλες μέχρι να γυαλίσει τις μπότες, επειδή το γυαλιστικο εργαστήρι ήταν μακριά από εκεί που πίναμε καφέ. Φυσικά η Ελένη ούτε τις πλησίασε) φάγαμε και τελικά μπήκαμε στο φέρι κατά τις 5μιση.

Αν εξαιρέσουμε την μουρμούρα της Ελένης γιατί δεν είδαμε το Canakale περισσότερο (αν και υποψιάζομαι ότι είχε να κάνει με το τάβλι που πάλι έχασε) ήταν μια ήσυχη μέρα με πολλά χιλιόμετρα. (Και κέρδισα στο τάβλι!!)

Φτάσαμε στο Yenikapi λιμάνι της Κωνσταντινούπολης κατά της οχτώ μίση.

Βγαίνοντας από το φέρι και με την καθοδήγηση του GPS μπήκαμε στην παραλιακή λεωφόρο της Κωνσταντινούπολης. Η κίνηση απίστευτη. Μην εμπιστευτείτε πολύ το GPS καθώς πολλά σοκάκια έχουν γίνει επεκτάσεις των εστιατόριων και ξαφνικά βρίσκεσαι να περνάς με το θηρίο μέσα από τραπέζια (ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ) με τουρίστες. Τελικά βρήκαμε το ξενοδοχείο ( http://www.orientexpresshotel.com/) στο κέντρο της παλιάς πόλης 500 μέτρα από την αγία Σόφια. Πολύ καλό αν και η τιμή (100 ευρώ) μάλλον ήταν λόγω της τοποθεσίας (80 ευρώ θα ήταν ποιο λογικά).

Επίσης μην περιμένετε parking μέσα στο κέντρο της παλιάς πόλης σε κανένα ξενοδοχείο. Εμείς αφήσαμε την μηχανή σε ένα παράδρομο μπροστά στην reception ενός ξενοδοχείου της ίδιας εταιρείας 100 μέτρα μακριά από το δικό μας. Έβαλα δαγκάνα, αλυσίδα κανονική, αλυσίδα ποδηλάτου, συναγερμό και έταξα μπαξίσι στον ρεσεψιόν να την προσέχει. Τελικά όλα πήγαν κατ' ευχήν και δεν παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα μέχρι την στιγμή που φύγαμε.

Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, 29-30/9 – 01/102013

Τρεις μέρες Κωνσταντινούπολη. Το μόνιμο πρόγραμμα μας ήταν έγερση στις 07.00 ετοιμασία , πρωινό και δρόμο τουλάχιστον στις 8.45 για να προλάβεις τις ορδές των γκρουπ τουριστών. Γυρνάγαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 19.00 κατάκοποι καθημερινά. Συμβουλή = αθλητικά παπούτσια που δεν χτυπάνε, GPS η Smart phone, νεράκι και υπομονή. Κάθε αξιοθέατο θέλει τουλάχιστον 2 με 3 ώρες για να το γυρίσεις (και να το ευχαριστηθείς εννοείτε) και τουλάχιστον 15-30 λεπτά για να πας από το ένα αξιοθέατο στο άλλο (ποδαρόδρομο η τραμ).  Στην Είσοδο της Αγίας Σοφίας θα σας δώσουν την επιλογή του εισιτηρίου η ενός 3ημερου πασου για τα περισσότερα αξιοθέατα της περιοχής. Εμείς πήραμε το πάσο και δεν το μετανιώσαμε. (είναι και ένα μέσο ώθησης την δεύτερη η τρίτη μέρα να συνεχίσεις εκεί που τα πόδια σου σε προδίδουν).

Εμείς είδαμε τα παρακάτω αξιοθέατα»

Αγία Σοφία.

( Μεγαλειώδες μνημείο που σου κόβει την ανάσα και σε στεναχωρεί επίσης όταν καταλαβαίνεις την οικειοποίηση που έχουν κάνει οι Τούρκοι σε αυτό το μνημείο της ορθοδοξίας. Δεν υπήρξε ξεναγός που να μην χαρακτήριζε συνεχεία την αγία σοφία ως τέμενος, καθώς επιμελώς απέκρυπταν την ζημιά που είχαν κάνει στις αγιογραφίες. Οι τουρίστες χιλιάδες και ο σεβασμός προς το μνημείο ελάχιστος. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε ότι ήταν το μόνο μνημείο που υπήρχε ακουστικός οδηγός στα ελληνικά. Η Αγία Σοφία είναι κλειστή κάθε Δευτέρα)

Topkapi Museum

(Θεωρείται Ιερό μουσείο και οι γυναίκες πρέπει τουλάχιστον να φορούν παντελόνι. Υπάρχει μόνιμα στα μεγάφωνα προσευχές από το κοράνι και έχει σημαντικά εκθέματα όπως Η ράβδος του Μωυσή!!!!! Το σπαθί του Δαυίδ!!! Το δεξί χέρι καθώς και κομμάτι του κρανίου του Ιωάννου του Πρόδρομου, Τα γενιά του Μωάμεθ, το αποτύπωμα του ποδιού του Μωάμεθ, διάφορα αντικείμενα του Μωάμεθ. Καλά τα του Μωάμεθ αλλά η ράβδος του Μωυσή????  Η επιγραφή που είναι αναρτημένη στην έξοδο αφηγείται ένα από τα θαύματα του Μωάμεθ που λέει ότι, ο αρχάγγελος Γαβριήλ του παρουσιάστηκε και τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ όπου του έδειξε που να πάει φεύγοντας από την Βιθυνία όπου ήταν μαζί με τους πιστούς του γλιτώνοντας τον από επικείμενη δολοφονία. Το θαύμα απεδείχθη όταν ο Μωάμεθ περιέγραψε την Ιερουσαλήμ στους πιστούς ακριβώς όπως ήταν χωρίς βέβαια να έχει πάει εκεί ποτέ.  Είναι κλειστό κάθε τρίτη.)

Topkapi Palace & Harem

Εντυπωσιακό συγκρότημα κτιρίων αποδεικνύοντας την χλιδή στην οποία ζούσαν οι σουλτάνοι. Σχετικά ενδιαφέρον και το χαρέμι. Πολύ ωραία είναι τα βιτρό σε κάθε κτήριο. Επίσης εντυπωσιακά ήταν και τα εκθέματα του θησαυροφυλακίου των σουλτάνων με πολύ χρυσό, ασημί, διαμάντια, ζαφείρια, ρουμπινια και άλλα.)

Blue Mosque

(Τίποτα το πολύ ενδιαφέρον εσωτερικά, πιο ωραίο ήταν το τζαμί του Σουλεϊμάν στην Σμύρνη. Μας χάλασε ιδιαίτερα η ποδαρίλα που πλανιόταν στον χώρο. Εξωτερικά απλά ένα αντίγραφο και σε όγκο αλλά και σε αρχιτεκτονική με την αγία σοφία)

Βυζαντινό Ιπποδρόμιο

(δεν καταλάβαμε ότι βρισκόμαστε στο ιπποδρόμιο αν δεν το διαβάζαμε στο χάρτη γιατί απλά ο χώρος είναι ανοιχτός εντελώς . Ιδιαίτερα καλαίσθητοι οι Οβελίσκοι αξίζουν μια προσεγμένη ματιά)

Μωσαϊκό Μουσείο

(εδώ απλά έχουν μεταφερθεί όλα τα ψηφιδωτά από ανασκαφές διαφόρων αρχαιολόγων. Αρκετά ενδιαφέρον αν και μικρό μουσείο)

Basilica Cistina

Διασημο Υδραγωγειο της Κωνσταντινουπολης

Istanbul archaeological museum

(Σαρκοφάγοι και σαρκοφάγοι και σαρκοφάγοι. Νομίζω ότι εδώ έχουν μαζέψει όλα τα σκαλιστά πέτρινα φέρετρα των αρχαίων. Είναι όμως φανταστικά. Επίσης υπάρχει μια μεγάλη πτέρυγα με προ-ρωμαϊκή εποχή καθώς και μετά ρωμαϊκή εποχή. Ελληνιστική εποχή βρήκαμε κανά δυο εκθέματα. Αξίζει την επίσκεψη να ξέρετε όμως ότι έχει μπόλικο περπάτημα.)

Chora Museum

(Το Chora museum είναι η εκκλησία του φωτός. Μια μαγευτική εκκλησία με φανταστικές αγιογραφίες και υπέροχα ψηφιδωτά. Η ζημιά από άσβεστη καθώς και αποκόλληση τμημάτων είναι φανερή. Βεβαίως λείπει εντελώς οποιοδήποτε τέμπλο ιερού η χώρος αγίας τράπεζας. Η ατμόσφαιρα όμως είναι φοβερή καθώς επίσης και ο τρόπος που μπαίνει το φως μέσα στην εκκλησία )

Άγιος Γεώργιος (Φανάρι).

(Ατμόσφαιρα κατανυκτική, μετά από 10μερες ψευτοαγγλικων μιλήσαμε πάλι ελληνικά. Η εκκλησία ενώ την περιμέναμε μεγαλύτερη είναι πολύ όμορφη, το τέμπλο του ιερού χρυσοστόλιστο είναι πανέμορφο καθώς και οι μεγάλης ιστορίας εικόνες.)

Πατριαρχείο.

(Όπως περιμέναμε δεν είδαμε τίποτε άλλο από τον εξωτερικό χώρο του κτιρίου του πατριαρχείου αφού δεν είναι προσβάσιμο για τους επισκέπτες. Τα μέτρα ασφάλειας υπερβολικά.)

Dolma baci Palace.

(Το μπαρόκ σε όλο του το μεγαλείο, το Ντολμά μπαξέ παλάτι ήταν νομίζω η αρχή της προσπάθειας ευρωποιησης των Τούρκων φτιαγμένο το 1843 είναι μέσα στην χλιδή. Επίσης ήταν η τελευταία κατοικία του Κεμάλ Ατατούρκ.

Grand Bazaar

(Αξίζει αν πάτε για ψώνια μόνοι σας. Οι γυναίκες απλά θα σας ξεθεώσουν στο ποδαρόδρομο. Επίσης ενοχλητικοί όσοι προσπαθούν να πουλήσουν. Προσοχή πάρα πολλοί γνωρίζουν ελληνικά. Ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική καθώς το παζάρι έχει κατασκευαστεί το 1548.)

Spice Bazaar

(Είμαι της γνώμης ότι μπορείτε να βρείτε μπαχαρικά σε όλη την Κωνσταντινούπολη με πολύ μικρή διαφορά τιμής. Για παράδειγμα το τσιλι στο παζάρι έχει 40λιρες το κιλό ενώ έξω έχει 50 λίρες. Κιλό δεν παίρνεις ποτέ και η διαφορά είναι 3 ευρώ το κιλό.)

Η Αγία Ειρήνη ήταν κλειστή για ανακαίνιση, την Παναγία Βλαχερνών δεν μπορέσαμε να την βρούμε μετά από 1μιση ώρα μέσα στα στενοσόκακα προς την μεριά που μας υπόδειξαν από το πατριαρχείο. Αφήσαμε αρκετές σημαντικές εκκλησίες, τα Πριγκιποννήσια και τον πύργο του Γαλατά.

Μετά από πληροφορίες της ξαδέρφη μας της λίας που είχε προηγηθεί πήγαμε  για χαμάμ στο φημισμένο Cemberlitas χτισμένο το 1570 κάτι από ένα σουλτάνο το χαμάμ είναι υπέροχο αν και το σέρβις μάλλον υπερεκτιμημένα. Διαλέξαμε το φουλ σέρβις. Οι γυναίκες είναι ξεχωριστά από τους άνδρες. Μόλις αφήσεις τα ρούχα σου και ντυθείς με το πατροπαράδοτο καρώ σεντόνι μπαίνεις στον κύριο χώρο του χαμάμ όπου σε αναλαμβάνει ένας (ηλικιωμένος τύπος συνήθως) για να σε πλύνει και να σου δείξει που να κάτσεις που να πλυθείς και αν έχεις πληρώσει για το μασάζ να σε πάει εκεί που κάνουν το μασάζ. Αφού λοιπόν ίδρωσα καλά ήρθε ο τύπος και με έτριψε με ένα σφουγγάρι, με έπλυνε και μετά με μετέφερε στην έξοδο όπου με λίγο κρύο νερό ήρθα στα ίσα μου. Μετά με πήρε ένας τύπος σε ένα διπλανό δωμάτιο όπου με λάδι μου έκανε μασάζ. Θα έλεγα ότι μάλλον με πασάλειψε με λάδι παρά ότι ήταν επαγγελματικό μασάζ. Μετά μου έδειξαν που να κάνω ντους για να βγάλω το λάδι και ευγενικά μου έδειξαν την έξοδο. Δεν παρέλειψαν να μου υποδείξουν τον αριθμό που είχαν κρεμασμένο σε κονκάρδα πάνω τους για να μην ξεχάσω σε ποιον θα δώσω φιλοδώρημα στο τέλος. Έφυγα μάλλον νωρίς αφού μπορούσα να κάτσω πιο πολύ ώρα στο χαμάμ, με αποτέλεσμα να περιμένω την ελενη πάνω από μισή ώρα αφού εκείνης αυτή που την είχε αναλάβει της έδειξε όλα τα μυστικά καθώς και την άφησε να κάτσει στο χαμάμ περισσότερη ώρα. Άνετα πάντως ξαναπηγαινα.

Για φαΐ την πρώτη μέρα προτιμήσαμε το roof garden του ξενοδοχείου με θέα τον Βόσπορο. Αρκετά καλό φαΐ και σε λογικές τιμές(150 λίρες με 2 ποτήρια κρασί). Την δεύτερη μέρα μπήκαμε στα σοκάκια και διαλέξαμε ένα εστιατόριο με κουρδους όπου φάγαμε αρκετά καλά όχι τόσο γκουρμέ όσο στο ξενοδοχείο, αλλά αρκετά φθηνότερα (130 λίρες με ένα μπουκάλι κρασί). Την τρίτη ήμερα αποφασίσαμε να φάμε σε ένα τύπου pub σχετικά ουδέτερο φαΐ (100 λίρες). Μας είχαν πει για μια περιοχή “Ortakoy” όπου υπάρχουν φθηνά και καλά εστιατόρια αλλά δεν καταφέραμε να πάμε. Επίσης στο ξενοδοχείο διαφημίζουν ένα εστιατόριο με χορευτικές ατραξιόν (χορός της κοιλιάς, χοροί τύπου δερβίσηδες και άλλα) το βρήκαμε όμως ακριβό για να πάμε γιατί είχαν 60 ευρώ το άτομο με στάνταρ μενού ενώ ala cart 80 ευρώ το άτομο (160 ευρώ x 2,7 = 350 λίρες).

Στις περιηγήσεις μας χρησιμοποιήσαμε Τα πόδια μας, ή το τραμ. Την μια ήμερα που πήραμε την μηχανή δεινοπαθήσαμε από την κίνηση. Η Κωνσταντινούπολη ίσως είναι η πιο βρώμικη και πιο μποτιλιαρισμένη πόλη που έχουμε πάει. Καλό είναι να αποφεύγετε το δικό σας μεταφορικό μέσο και το ταξί.

Τετάρτη 02/10/2013

Όλο το βράδυ έβρεχε και ξυπνήσαμε με την ελπίδα ότι θα σταματηση η βροχη. Δυστυχώς δεν μας βγήκε. Φάγαμε πρωινό και κάτω από ψιλοβρόχι ετοίμασα την μηχανή και ξεκινήσαμε να βγούμε από την Κωνσταντινούπολη θεωρητικά πρωί 09.00.

Και πάλι δυστυχώς όλη η Εθνική οδός που σε βγάζει από την πόλη ήταν πήχτρα. Μας πήρε 1 ώρα να βγούμε στα περίχωρα. Η μεγάλη πλάκα ήταν με τα διόδια που λόγω βροχής δεν πήρα χαμπάρι ότι πέρασα χωρίς να πληρώσω και βγήκε ένας Τούρκος και με κυνηγούσε στην εθνική. Για να αποφύγουμε τίποτα προβλήματα στα επόμενα διόδια σταμάτησα και αγοράσαμε το στικερακι για 35 λίρες που καλυπτη όλα τα διόδια. Όλη η Εθνική με μεγάλα μπαλώματα και πολλές μονοδρομήσεις ήταν μια ταλαιπωρία. Περίπου το μεσημέρι παγωμένοι και νωποί αφού η θερμοκρασία από 24 βαθμούς είχε πέσει στους 9 και το ψιλοβρόχι δεν έλεγε να σταματησει και ο αέρας πρέπει να έπιανε τα 50-60 μίλια δύναμη, φτάσαμε στην Ipsala, όπου είναι και τα σύνορα. Εδώ ισχύει το ανέκδοτο τα διαβατήρια στο στόμα αφού μας έλεγξαν 3 φορές πριν περάσουμε την γέφυρα του Έβρου και μας καλωσορίσουν τα φανταράκια μας. Ο δικός μας έλεγχος σχεδόν υποτυπώδες και οι τελωνειακοί με ένα χαμόγελο του στυλ "παλαβοί είναι", μας άφησαν να περάσουμε.

Μπαίνοντας στην Ελλάδα το θερμόμετρο ανέβηκε στους 14 βαθμούς, η βροχή σταμάτησε και μόνο ο αέρας παρέμεινε να μας ταλαιπωρεί. Φτάσαμε στην Αλεξανδρούπολη και στην παραλία σταματήσαμε για καφεδάκι. Φίσκα στον φοιτητόκοσμο ευχαριστηθήκαμε το καφεδάκι και μια τυρόπιτα και συνεχίσαμε για Καβάλα.

Φτάνοντας στην Καβάλα μείναμε στο Εγνατία Palace  4 αστέρων ξενοδοχείο με 75 ευρώ το δίκλινο με θέα την θάλασσα. Το βρήκαμε υπέροχο, με το άψογο σέρβις του καθώς και με το γκουρμέ φαΐ του. Δοκιμάσαμε επίσης το χαμάμ και την πισίνα. Όλα ήταν τέλεια. Παρεμπιπτόντως πιάσαμε κουβέντα με τον σεφ (34 χρόνων) που ήθελε να αγοράσει μηχανή και ματαίως προσπαθήσαμε να του κλέψουμε συνταγές.

Πέμπτη 3/10/2013

Λόγω του κρύου και του ψιλόβροχου αποφασίσαμε να πάρουμε το φέρι από Καβάλα   για Λαύριο αντί να οδηγήσουμε μέχρι Αθήνα,έτσι κλείσαμε εισιτήρια  με το γνώριμο Aqua Maria. Μεγάλο λάθος, που ορκιστήκαμε να μην το ξανακάνουμε ποτέ. Το καράβι έχει ¨πέσει¨ακόμα περισσότερο από την τελευταία φορά που είχαμε μπει. Μυρίζει πολύ άσχημα, το εστιατόριο το έκλεισαν... έτσι αν θες να φας πρέπει να βολευτείς με σπανακόπιτες κατεψυγμένες... Οι καμπίνες πενταβρωμικες, τα στρώματα και  τα μαξιλάρια χάλια, θέρμανση δεν υπήρχε (κοιμηθήκαμε με τα ρούχα) και φτάσαμε 1μιση ώρα αργότερα από την προκαθορισμένη.

ΑΙΣΧΟΣ.

Παρασκευή 4/10/2013

Μετά από την προαναφερόμενη  ταλαιπωρία  βγήκαμε στο Λαύριο στις 11  και φύγαμε για το σπίτι συζητώντας τα συναισθήματα μιας εκδρομής που μόλις τελείωσε.

Συμπέρασμα:

Περάσαμε καλά, αυτά που είδαμε ήταν υπέροχα, όμως δεν είναι από τις χώρες που θα σκεφτόμασταν να ξανάπαμε, τουλάχιστον όχι μόνοι μας. Σίγουρα υπάρχουν πάρα πολλά που δεν είδαμε, πιστεύουμε όμως ότι με  μια μηχανή, όχι μόνο δεν είσαι ασφαλής στην ενδοχώρα της Τουρκίας, ειδικά όταν ξαφνικά βρίσκεσαι σε χωματόδρομο, χωρίς σήμανση και με ανθρώπους που δεν μιλάνε αγγλικά. Αξίζει να σημειώσουμε ότι όταν σχεδιάζουμε μια εκδρομή, συνήθως επιλέγουμε δευτερεύοντες δρόμους και όχι την εθνική όπως κάναμε αυτήν την φορά θέλοντας να είμαστε σίγουροι αφού ήμασταν μόνοι μας.

Καλύψαμε περίπου 2600 χλμ.
Διόδια Τουρκίας 35 Λίρες
Βενζίνη Αμόλυβδη 4,5 ~ 4,9 Λίρες / Λίτρο
Νήσος Χίος 280 Ευρώ
Aqua Maria 320 Ευρώ

Ελπίζουμε με τα παραπάνω, όχι μόνο να σας ταξιδέψαμε μαζί μας αλλά και να σας εφοδιάσαμε με απαραίτητες πληροφορίες σε περίπτωση που αποφασίσετε να κάνετε και εσείς το ίδιο ταξίδι.

Αν χρειαστείτε οποιαδήποτε πληροφορία μην διστάσετε να μου στείλετε ένα mail και θα σας απαντήσω το συντομότερο.