Moto ΕΚΔΡΟΜΗ 2011

ΣΑΒΒΑΤΟ 24/09/2011

Ξεκινήσαμε από το πρωί φτιάχνοντας βαλίτσες, ετοιμάζοντας την μηχανή, και πηγαίνοντας κομμωτήριο (η Ελένη).

Φύγαμε από το σπίτι περίπου στις πεντέμισι το απόγευμα με κατεύθυνση Λαύριο όπου φτάσαμε με άνεση στις έξι. Μπροστά μας αραγμένο το M/V AQUA MARIA με ανοιχτή την μπουκαπόρτα και μια νεκροφόρα να περιμένει, πρώτη-πρώτη.

ΦΤΟΥ!

 Τυπικοί στην δουλειά τους (τρομάρα τους) οι έλληνες ναυτικοί δεν μας επέτρεψαν να μπούμε πριν τις 19.00, όπως ορίζει το πρωτόκολλο. Το πλοίο σε άθλια κατάσταση με τις καμπινές σε τριτοκοσμικά επίπεδα, λερωμένα σεντόνια, χωρίς πετσέτες, και κλασικά χωρίς αιρ-κοντισιον. Χαρακτηριστικό το παρκινγκ του πλοίου πενταβρωμικο, με απίστευτες μυρωδιές από το μηχανοστάσιο, με τρίτο-βαμμένες σωλήνες όπου υπήρχαν νάιλον σκοινάκια ξεφτισμένα να κρέμονται, και οι υπεύθυνοι του πάρκινγκ με υπευθυνότητα αντάξια των Ελλήνων μου είπαν να δέσω μόνος μου την μηχανή. Ευτυχώς που από πείρα έχω μαζί ιμάντες αλλιώς το 1300 δεν θα το μαζεύαμε με τίποτα. Το σελφ σέρβις άπαιχτο, ο κουρασμένος μάγειρας, τα μακαρόνια του κρατικού, και πάνω από όλα ο λογιστής ο οποίος συμβουλευόταν τον τιμοκατάλογο ακόμα και αν χρειάζεται να χτυπήσει δυο φορές το ίδιο προϊόν. Αν πέρναγα επιθεώρηση το πλοίο θα έγραφα δυο σελίδες παρατηρήσεις.

Λιμάνι Καβάλας

Πρώτη μέρα
 (ΚΥΡΙΑΚΗ 25/09/2011)

Ξυπνήσαμε κακήν κακώς με κράμπες από τα στρώματα και τα μαξιλάρια, και δοκιμάσαμε έναν εκπληκτικό καφέ στο πρυμναίο μπαρ. (ΝΕΣ χωρίς γάλα σε χάρτινο ποτήρι)  Η πλάκα ήταν ότι υπήρχαν Γάλλοι τουρίστες που ήταν πιο βρώμικοι και από τον λοστρόμο του πλοίου.

Αριβάραμε στην Καβάλα στις 12.30 όπου μετά την αποβίβαση και με 32 βαθμούς δεν βλέπαμε την ώρα να ξεκινήσουμε.

Κάστρο Καβάλας

Είναι άδικο να πηγαίνεις σε μεγάλες όμορφες πόλεις αμέσως στο ξεκίνημα της εκδρομής. Όσο ωραία και να είναι δεν αντέχεις, θέλεις να φύγεις να απλωθείς βρε αδερφέ. Έτσι μετά από μια μικρή βόλτα στο κάστρο της Καβάλας και το σπίτι του Μεχμέτ Αλί στην παλιά πόλη, 

Μεχμέτ Αλί

ήπιαμε ένα καφέ στο πόδι δίπλα στο λιμάνι, παρά την μουρμούρα της Ελένης αρματωθήκαμε και ξεκινήσαμε για το πόρτο λαγός.

Καφετέριες Καβάλα

Σε μια άχαρη αλλά καλή Εγνατία οδός φτάσαμε στο Πόρτο Λάγος και στο ομώνυμο ξενοδοχείο. Για μια βραδιά στο πόδι συστήνετε. Όχι για παραπέρα. Δωμάτιο καλό, αλλά το υπόλοιπο ξενοδοχείο παραμελημένο με σχεδόν μηδαμινό σέρβις.

Αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε να δούμε την περιοχή. Πήγαμε στο μοναστήρι του Άγιου Νικόλα, κατασκευασμένο μέσα στην λίμνη βιστωνιδα, όπου συνδέετε με την στεριά με μια ξύλινη γέφυρα.(αξιοσημείωτο είναι ότι την γέφυρα εκάστοτε την περνάνε αυτοκίνητα για να τα «διαβάσουν» για καλοτυχία)

Αγ. Νικόλας

Παναγία Παντάνασσα

Συνεχεία του Άγιου Νικολάου συνδέετε επίσης με ξύλινη γέφυρα η εκκλησία της «Παναγιάς της Παντανάσσης». Αξίζει η επίσκεψη ειδικά το σούρουπο.

Μετά βολτάραμε μέχρι την παράλια του Φαναριού. Τυπικό παραθαλάσσιο χωριό με διάφορες ψαροταβέρνες και με κάνα δυο καφετερίες. Αξίζει η διαδρομή να την κάνετε, ειναι όμορφη. Γυρίσαμε στο Πόρτο Λαγος όπου καθίσαμε στο λιμάνι σε ένα ρακαδικο όπου εκτελέσαμε κάτι ολόφρεσκα μπαρμπούνια με τοπικό τσίπουρο. (σημείωση: κάθε Κυριακή στο λιμάνι έχει παζάρι και λαϊκή όπου βρίσκεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!)

Δεύτερη μέρα  
(ΔΕΥΤΕΡΑ 26/09/2011)

Ξεκινήσαμε το πρωί με κατεύθυνση Ξάνθη όπου μετά από μια ωρίτσα είχαμε φτάσει στην κεντρική πλατεία και κάτσαμε να φαμε πρωινό μαζί με μια παρέα από παιδιά που ήταν και αυτά σε εκδρομή (VARADERO, CBF 1000) από Αθήνα και Πάτρα. Μας έδωσαν κάποιες συμβουλές (αυτοί έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση από εμάς, και οι περισσότεροι είχαν δίκιο για τα υπερβάλλοντα σχόλια του οδηγητή τους όπως ανακαλύψαμε μετέπειτα.)

Φύγαμε από Ξάνθη με προορισμό τις Κάτω Θερμές. Στην διαδρομή διαπιστώσαμε πόσοι πολλοί Βούλγαροι και Ουκρανοί έρχονται στη Ελλάδα για Διακοπές ¨η για Σάββατο-Κυριάκο.

Προς Θερμιά

Χωρίς ιδιαίτερο κάλος η διαδρομή αλλά σε μια άσφαλτο Α2 με χαρακτήρα (καλές κλίσεις και σωστό οδόστρωμα χωρίς λακκούβες) μέχρι τις Άνω Θερμές, φτάσαμε μια ανάσα από τα σύνορα για να δούμε πλήθος Πομάκων και χωριά με μιναρέδες και κακόγουστα χτισμένα σπίτια, σε πηγές όπου πολλοί Ξανθιώτες και Καβαλιώτες έρχονται να γιατρέψουν τις διάφορες ασθένειες. Όπως θα αναφέρω παρακάτω επισκεφθήκαμε και άλλες πηγές σε αλλά σημεία της Βόρειας Ελλάδος, εκείνο που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι μόνο στα μουσουλμανικά μέρη της Ελλάδος οι πισίνες είναι χωρισμένες σε αντρικές και γυναικείες μην επιτρέποντας κοινή χρήση. Επίσης χαρακτηριστικό πολλά παιδιά στο σχολείο, να περπατάνε χιλιόμετρα για το σπίτι τους και όλα τα κορίτσια να φοράνε μαντίλα. Περάσαμε απο τον Εχινό με ένα μνημείο πεσόντων του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, απο Άνω Θερμές , Μέσες Θερμές και τέλος Κάτω Θερμές οπου ηπιαμε ένα καφέ στο γρήγορο και επιστροφή προς Ξάνθη.

Εχινός

Σημ ( αν και η πλειονότητα των κατοίκων ήταν πομάκοι και οι επιγραφές στα τούρκικα οι Ελληνικές σημαίες που κυματίζουν είναι πάρα πολλές!!!)

Στην διασταύρωση για Δράμα στρίψαμε και κατευθυνθήκαμε προς Σταυρούπολη.

Εθνική οδό Ξάνθης - Δράμας

Φτάσαμε στην Σταυρούπολη ντάλα μεσημέρι 14.30 όπου όλος ο κόσμος κοιμόταν για μεσημεριανό. Γρήγορη βόλτα στο πλακόστρωτο και συνεχεία πήγαμε προς Μακεδονικό Τάφο. Τίποτα το ιδιαίτερο, κάποια χώματα περιφραγμένα χωρίς την δυνατότητα επίσκεψης του τάφου. Αξίζει βέβαια η διαδρομή που είναι αρκετά ποικιλόχρωμη.  Έτσι  την κοπανήσαμε για Άνω και Κάτω Καρυοφυτο, Λειβαδίτη, Δάσος Φρακτούς.

Δασικό Χωριό Φρακτούς

Δυστυχώς οι καταρράκτες του Λειβαδίτη είναι 4,5 χλμ χωματόδρομος με σαθρό έδαφος ανέφικτο για οδήγηση ενός φορτωμένου FJR. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να αφήσουμε την μηχανή στο πλάι του δρόμου κάτω από κάτι δένδρα, για να περπατήσουμε (2,5 χλμ χωματόδρομος πήγαινε και 2 χλμ μονοπάτι και αντίστοιχα έλα) αποφασίσαμε να την κάνουμε για πίσω. (ήθελα τρομάρα μου να καμουφλάρω ολόκληρο γαϊδούρι κάτω από τα κλαδιά ενός δένδρου λες και ήταν το παπάκι του ελευθέρου σκοπευτή) Έτσι ανεβήκαμε μέχρι το δασικό χωριό, και αντί να πάρουμε την διαστάυρωση για Καλιθέα που θα μας έκανε τον γύρο του βουνού, επιστρέψαμε απο τον ίδιο δρομο περνώντασ μεσα απο το ακριτικό χωριό Λειβαδίτη. Στο Κάτω Καρυοφυτο αν και διαφημίζετε για διατηρητέο δεν γεμίζει το μάτι, ίσως αν περπατήσεις το χωριό. Στο Κέντρο του η ταβέρνα του πυροσβέστη, από ένα φιλόξενο τύπο πρόθυμο να δώσει πληροφορίες για την γύρω περιοχή που έχει κάνει θητεία πυροσβέστου και στον Πειραιά. (Εξ'ου και το όνομα τησ ταβέρνας)

Δειλινό πρίν το Παρανέστι

Γυρίσαμε προς το Άνω Καρυοφυτο που δείχνει να έχει ζωή με δυο –τρεις ψησταριές και κανά δυο καφενεδάκια. Προσοχή μιλάμε για κεντρικό δρόμο με κλίση 12%. Ζεστοί άνθρωποι και φιλόξενοι.

Καθώς η εξωτερική εμφάνιση του ξενώνα Κυβέλη δεν μας ενέπνευσε να μείνουμε, μετά από ένα καφεδάκι στην πλατεία την κοπανήσαμε για Παρανεστι όπου μείναμε στο αρκετά καλό ξενοδοχείο Νέσσος. 

Νέσσος Ξενοδοχείο

Λόγω Δευτέρας όλες οι ταβέρνες ήταν κλειστές, και καταλήξαμε να φαμε σε ένα ξεκάθαρα τσιπουραδικο, με μόνο τσιπουρομεζεδες. Η 55αρα ιδιοκτήτρια, πρώην λογίστρια στην δράμα, λυπημένη γιατί της χτύπησε ένας σκληρός 1TERABYTE!!!!!, μας περιποιήθηκε και αφού σκάσαμε πληρώσαμε το υπέρογκο ποσό των 25 ευρω.

Παρανέστι

Τρίτη Μέρα
(ΤΡΙΤΗ 27/09/2011)

Μετά από ένα αρκετά όμορφο και χορταστικό πρωινό με σπιτικές μαρμελάδες που η ελένη τις ξεπα΄τωσε, ξεκινήσαμε για τα Διποταμα.

Διαδρομή φανταστική με μια άσφαλτο (σχεδόν Α1) που θα την ζήλευαν πολλά εθνικά δίκτυα, φτάσαμε στα Διποταμα.

Τα νερά να τρέχουν από παντού.

Διπόταμα

Πήγαμε στους καταρράκτες της Άγιας Βαρβάρας με φυσικές λεκάνες και ένα τοπίο υπέροχο. Βέβαια η ελληνική μαγκιά επικρατεί και εδώ αφού βρήκαμε αυτοσχέδιο μπαρμπεκιου μέσα στο δάσος με στοκ από κάρβουνα και προσανάμματα.

Καταράκτες Αγ. Βαρβάρας

Σημ.( αφήνεις την μηχανή σε ένα υποτειπώδες πάρκινγκ μετα απο 100 μέτρα χωματόδρομο και περπατάς περίπου άλλα 200 μετρα)

Γυρίσαμε προς Πρασινάδα, ακριτικό χωριό ποντίων όπου υπάρχει η μόνη την Μεταμόρφωσης Σωτήρας. Ένας μοναχός ο Ανατολιος που λόγω μοναξιάς καλοδέχεται την παρέα κερνώντας καφεδάκι και γλυκό του κουταλιού, που προς Θεού δεν το φτιάχνει αυτός αλλά κυρίες της περιοχής και τον φιλεύουν. Ο δρόμος αρκετά καλός , μην σας τρομάξουν τα τελευταία 500 μέτρα!)

Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος

Η θέα είναι μαγευτική και η πίσω πλευρά του μοναστηριού θυμίζει μετέωρα.

Μας είπε για τα θαύματα που συμβαίνουν καθώς και τον τάφο των μοναχών που ανακαλύφθηκε λόγω ευωδιάς στον χώρο.

Απο Διπόταμα προς Παρανέστι

Φεύγοντας από εκεί πήγαμε στα Θερμιά. Τίποτα ενδιαφέρον αφού φτάσεις σε μια παραγκουπολη που οι ντόπιοι χρησιμοποιούν για τα λουτρά τους. Η διαδρομή είναι φοβερά ενδιαφέρουσα με καλή άσφαλτο και ατελείωτα "Εσάκια" διπλα στον Νέστο η οποία τελειώνει απότομα στο τέλος μιάς άσχημης παραγκουπολης και πάλι οι περιορισμοί του FJR δεν μας επέτρεψαν να φτάσουμε στο δάσος της Φρακτούς όπου όλοι μας είπαν ότι είναι φανταστικό.

Φράγμα Νέστου

 Γυρίσαμε πίσω και πήγαμε στο φράγμα του Νέστου (το πρώτο από τα πολλά που είδαμε).

Νέστος

Σημ( κρίμα αλλά η ΔΕΗ δεν σε αφήνει να περάσεις απο το φράγμα απέναντι για να γλυτώσεις περίπου 50 χλμ για να βγεις αμέσως απέναντι στο φράγμα του θησαυρού)

http://www.paranestiotes.gr/prepeinado/fragmata/thisaurou

Μετά το Παρανεστι πήγαμε στο Φράγμα του Θησαυρού (άλλο φράγμα) όπου είδαμε και την στέψη του φράγματος. Ένα εντυπωσιακό ανθρώπινο κατασκεύασμα ύψους εκατοντάδων μέτρων όπου δημιουργείτε η μεγαλύτερη τεχνίτη λίμνη των Βαλκανίων. Αθάνατο ελληνικό πνεύμα, ο ίδιος ο φρουρός της ΔΕΗ μας επέτρεψε να περάσουμε σε μη εξουσιοδοτημένη περιοχή, στην κορφή του φράγματος. Υπήρχε χωματόδρομος για το Σιδηρονερο ομως το FJR  δεν μπορουσε να παει.

Γυρισαμε πισω προς δραμα οπου πηγαμε στο χωριο Δρυμια. Εκεί υπάρχει η μονή του Αγίου Γεωργίου λέγετε ότι υπάρχουν λείψανα του αγίου. Βρήκαμε την πόρτα κλειστή και τα πίσω μπρος.

Μια κάτοικος του χωριού Πασχαλιά μας είπε ότι η μονή είναι ανοικτή από παραπλήσια μικρή πόρτα και τα λείψανα ήταν μόνο ο σταυρός του αγίου. Ήδη σούρουπο γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο. Φάγαμε στην ταβέρνα του Μποζιδη σκάζοντας από φαΐ με 30 ευρω.

Τετάρτη Μέρα
(ΤΕΤΑΡΤΗ 28/09/2011)

Αφού αποχαιρετήσαμε τον Γαβριήλ και την Σοφία ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου Νεσσος την κοπανίσαμε με προορισμό την Δράμα.

Μόλις πριν την είσοδο στην πόλη στρίψαμε προς Λιβαδερο. Σχετικά καλός δρόμος όμως με πάρα πολλά ζώα και κόπρανα ζώων στο δρόμο τόσο που να γίνετε επικίνδυνος.

Φτάσαμε στο Σιδηρόνερο και μετα Σκαλωτη, οπου ηπιαμε καφεδακι απο μια κυρια της Τραπεζουντα με την τηλεοραση στην διαπασων βλεποντας βενεζουλιανικη σαπουνόπερα στο σταρ.

Σκαλωτή

Προχωρήσαμε προς το δάσος Ελατια οπου κάπου φοβηθήκαμε την ώρα την μοναξιά και την σπασμένη άσφαλτο και γυρίσαμε πίσω. Το τοπίο φανταστικό.

Δρόμος προς δάσος Ελατιάς

Όλοι μας είπαν ότι το δασικό χωριό στο δάσος Ελατιας είναι φανταστικό και το δέσαμε για την επόμενη φορά που θα έρθουμε.

Στο Σιδηρόνερο σταματήσαμε στο μοναδικό παντοπωλείο οπου καραφλός τύπος με μυτερό παπούτσι μας έδωσε τις καλύτερες πληροφορίες. Μας είπε ότι απο Καλικαρπο προς Μικρομηλια υπάρχει χωματόδρομος βατός οπου μπορούμε να κόψουμε δρόμο.

Ανάθεμα την ώρα που τον άκουσα. Μπήκαμε σε ένα χωματόδρομο Χ3 υπέροχο για εντουρο μηχανές, προσωπικά νομίζω ότι οι ψευδοεντουρο θα αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα με μένα, οπου μετα απο 8χλμ και μόλις δυο απο την Μικρομηλια και αφού είχα σπάσει την μηχανή αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω γιατί φτάσαμε στο σημείο που μόνο αχνάρια απο τρακτέρ βλέπαμε σε λασπώδες έδαφος.

Βγήκαμε πάλι άσφαλτο τουλάχιστον αλώβητοι αφού καταφέραμε να μην πέσουμε και να κάνουμε στροφή  με το τέρας φορτωμένο σε μονό χαρακωμένο χωματόδρομο και κατεβήκαμε πίσω προς Δράμα οπου ηπιαμε καφέ στις καφετερίες τις Δραμας στο κέντρο τις πόλης προσπαθώντας να ηρεμήσουμε και να ξεχάσουμε την περιπέτεια μας.

Μετα αναχωρήσαμε για φαλακρό και στο χωριό Βωλακα οπου μείναμε στο αλώνι του κυρ Θανάση. 

Το Αλώνι του Κυρ-Θανάση

 Ζεστό περιβάλλον προσεγμένο στην λεπτομέρεια. Μια και ήταν νωρίς, αφήσαμε βαλίτσες και πεταχτήκαμε μέχρι το χωριό ποταμούς και ειδικά στην εκκλησία του Αγίου Ραφαήλ, οπου το τοπίο είναι φανταστικό με μικρές λεκάνες και το νερό να τρέχει.

Πηγές Νέστου

Ένα Κακόγουστο γεφύρι ενώνει τις δυο κοίτες του Νέστου, και η φύση το έχει εκδικηθεί σπάζοντας την τσιμεντένια βάση του. Γυρίσαμε κουρασμένοι στον ξενώνα οπου μετα απο ένα μπάνιο πιάσαμε την κουβέντα με τα δυο ξαδέρφια Παναγιώτη και την σοφία ιδιοκτήτες του ξενώνα που μας έδωσαν πολλές πληροφορίες. Αν και ο Παναγιώτης οφείλω να πω πως έκανε λάθος όταν μου είπε ότι η άνω βροντου με τον λαιλια ενώνονται με άσφαλτο. Ο Παναγιώτης έχει baggy  που τα νοικιάζει με την ώρα για αποδράσεις στο βουνό ειδικά όταν έχει χιόνι, και νομίζω τι είναι φοβερά διασκεδαστικό.(όσο είδα στα βίντεο) (10 ευρω ανά ώρα)

Φάγαμε αγριογούρουνο και λουκάνικο βωλακιοτικο μέχρι σκασμού.

Πέμπτη μέρα
(ΠΕΜΠΤΗ 29/09/2011)

Ξεκινήσαμε σχετικά αργά κατά τις 11.00 μετα απο ένα φοβερά πλούσιο πρωινό (δεν περίμενα για δυο μόνο πελάτες τόση αφθονία)με προορισμό το σπηλαίο του Αγγιτη. Κάθε αναφορά στο σπηλαίο είναι αληθινή. Μιλάμε για 500 μέτρα απο τα 10χλμ συνολικής διαδρομής του σπηλαίου με ξεναγό ένα υπέροχο άνθρωπο που δεν άφησε στιγμή να περάσει χωρίς να ανανεώνει το ενδιαφέρον μας βορβαδιζοντας κυριολεκτικά με πληροφορίες. Μαγευτικά χρώματα, υπέροχος διάκοσμος, αξιοθαύμαστοι οι σπηλαιολόγοι (ζεύγος πετροχειλου) που το ανακάλυψαν αφού έπρεπε να ξεκινήσουν με υποβρύχιες εξερευνήσεις.

Σπήλαιο Αγγίτη

Μετα κατευθυνθήκαμε στο σπήλαιο Αλυστρατη. Διαφορετικό σπήλαιο φανταγοσμορικο όμως μια και μιλάμε για ένα τεράστιο σπήλαιο με μοναδικούς στην Ευρώπη έκκεντρους σταλακτίτες, και χρώματα που συναρπάζουν.

Έχοντας βάλει σκοπό να παμε στα χωριά Άνω Βροντού και Κάτω Βροντού και μετα να περάσουμε στο χιονοδρομικό κέντρο του Λαιλια αφήσαμε απέξω και το χωριό Ελαιώνα και το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου που οι πληροφορίες μας έλεγαν ότι άξιζαν οπωσδήποτε μια επίσκεψη. Έτσι ανηφορήσαμε για άνω βροντου με σκοπό να περάσουμε απέναντι στο Λαιλια. Επίσης υπέροχη διαδρομή με τοπία να εναλλάσσονται, θυμίζει κάπως Τοσκάνη και την περιοχή  CRETA με τους αμμόλοφους, τα πρόβατα χιλιάδες να διασχίζουν τον δρόμο. Κάπου στα μισά στρίψαμε για Κάτω Βροντού και μετα απο καμία 10αρια χιλιόμετρα αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω μιας και ο Παναγιώτης όπως προανέφερα έκανε λάθος και ο Λαιλιας δεν ενωνόταν με άσφαλτο με την Βροντού.

Γυρίσαμε λοιπόν στις Σέρρες οπου πήγαμε στο κέντρο τις πόλης για καφέ και η Ελένη αγόρασε ένα φούτερ που τελικά το ευχαριστήθηκε πολύ.

Κάπως έτσι πέρασε σχεδόν η μέρα. Μη έχοντας πολλές επιλογές και η ώρα ήταν περασμένη και αφού τα ξενοδοχεία στο Λαιλια δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα (!!!!) φύγαμε για άγκιστρο ένα χωριό μετα τον προμαχώνα ιδιαίτερα ξακουστό για τα ιαματικά λουτρά, τα οποία θέλαμε πολύ να δοκιμάσουμε. Αφήσαμε μια υπόσχεση να ξανάρθουμε για τον Λαιλια μιας και είναι οικολογικό μνημείο με παλαιοβοτανική σύνθεση χαρακτηρισμένο σαν περιοχή με ιδιαίτερο φυσικό κάλος.

Έτσι φτάσαμε στο Άγκιστρο και το Ξύλινο Χωριό που ακόμα και στο δείλι σε αποζημιώνει για την ταλαιπωρία να φτάσεις μέχρι εδώ. (για μας τους πειραιώτες)

Καλόγουστο αν και με μικρολεπτομέρειες που χτυπάνε (η ντουζιέρα με σπασμένο το κλιπ που κρατά το ντους στον τοίχο, μπαταρίες που κουνιούνται, τζάκι λερωμένο και στάχτες στο πάτωμα κ.α), με υπέροχα χρώματα και ξύλο-κατασκευή απο κορμούς που μαγεύει.!

Ξύλινο Χωριό

Έκτη μέρα
(ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30/09/2011)

Σηκωθήκαμε με το ραχάτι μας, και κλείσαμε λουτρό για το μεσημέρι. (για τα λουτρά γίνονται κρατήσεις απο πριν) Έτσι αφού περάσαμε απο το χωριό Άγκιστρο, πεταχτήκαμε μέχρι το εμπορικό κέντρο του Προμαχώνα, που κατά πως φαίνεται δεν θα υπάρχει του χρόνου. Κλειστά μαγαζιά και όσα υπάρχουν είναι υπό διάλυση. Βέβαια η Ελένη ξετρελάθηκε με τις τιμές και αφού ψωνίσαμε το κάτι τις φύγαμε γιατί  ήταν η ώρα να παμε στα λουτρά. Λοιπόν αποζημιώνεσαι με το παραπάνω. Χλιδή προσωπικής πισίνας με ιαματικά λουτρά σε ρωμαϊκό διάκοσμο και το νερό να βγαίνει απο τον τοίχο σε θερμοκρασία κάπου στους 37~38 βαθμούς. Το κερασάκι είναι ότι πόρτα που κλειδώνει απο μέσα έτσι έχεις όλη την πισίνα για πάρτη σου για μισή η μια ώρα. (5 ευρω το άτομο για μισή ώρα, 10 για μια ώρα).

Ιαματικά Λουτρά Άγκιστρου

Η κυρια Άννα, πόντια απο την Αμμουδιά Σερρών που έρχεται εδώ με τον ΟΓΑ μας είπε ότι όλα τα παράνομα ζευγαράκια απο Σέρρες και Θεσσαλονίκη έρχονται εδώ, και συμφώνησε και η κυρια Χρυσάνθη με τον σύζυγο της απο το ίδιο χωριό.

Φιλόξενοι άνθρωποι που μοιράστηκαν το τραπέζι τους μαζί μας και έρχονται κάθε χρόνο στα λουτρά. Ορκίζονται ότι έχουν δει αποτελέσματα και όχι μόνο απο τα λουτρά αλλά και απο το κλίμα εδώ επάνω. Ουσιαστικά δεν κάναμε καθόλου χιλιόμετρα σήμερα, αλλά χαλάλι του, άξιζε κάθε ώρα που μείναμε εδώ. Μεσημεριανό ύπνο μετα το φαγοπότι, και ξανά στα λουτρά το βραδάκι για ένα μπάνιο ακόμα. Βάλσαμο, ξεκουράζετε το σώμα και η ψυχή.

Δυο ποτάκια και ύπνο.

Έβδομη Μέρα
(ΣΑΒΒΑΤΟ 01/10/2011)

Σηκωθήκαμε νωρίς για πρωινό αποφασισμένοι να είμαστε στον δρόμο στις 9.00 όπως και έγινε.

Φύγαμε απο το Άγκιστρο με κατεύθυνση τα οχυρά Ρουπελ.

Οχυρό Ρούπελ

 Φτάσαμε σχετικά γρήγορα, και ξεναγηθήκαμε στο οχυρό απο ένα φαντάρο και  δεν μπορείς να μην συγκινηθείς ακούγοντας τον να εξιστορεί την ιστορία του οχυρού και του τρόπου παράδοσης.

Φύγαμε μετα απο μια ώρα ξενάγησης και πήγαμε προς λίμνη Κερκινη. Φτάσαμε στα Άνω Ποροοια, και σε μια θαυμαστική τοποθεσία είναι το ξενοδοχείο «Με θέα» με ένα φανταστικό κήπο για καφεδακι, αν και το χρυσοπληρώνεις.

Άνω Ποροϊα Ξενοδοχείο "Με θέα"

Μετα απο λάθος αποφασίσαμε να παμε για Λιθοτοπο αντί για λίμνη Δοϊράνη. Ειλικρινά δεν ξετρελαθήκαμε απο την διαδρομή καθώς ούτε απο το ίδιο το χωριό. Έχοντας βάλει πλώρη για Γουμένισσα αντί να παμε για Ποντοκερασια (φοβηθήκαμε τον χωματόδρομο) βγήκαμε εθνική Σερρών –Θεσσαλονίκης, και απο Έξοδο για Ίσιωμα κόψαμε για Κιλκίς. Άλλη μια στάση που αλλού στο κέντρο τις πόλης με τις καφετερίες σε μια πόλη άχαρη ή τουλάχιστον δεν μας προδιάθεσε να την ψάξουμε. Έτσι την κάναμε για Γουμένισσα, και 42 χλμ μετα αφήσαμε τα πράγματα στο Ξενοδοχείο Δημοσθένης, δεν σε εμπνέει απέξω μέσα όμως ο διάκοσμος είναι αρκετά καλός. Όχι βέβαια για τα 70 ευρω που ζητήσανε. Το δωμάτιο σχετικά μικρό, καθαρό όμως. Η ιδιοκτήτρια η Μαρία βέβαια αντσταθμιζη με την φιλοξενία της και με το χαμόγελο της. Αφήσαμε τις βαλίτσες και φύγαμε για Πενταλοφο και την μονή του Αγίου Νικόδημου, οπου η Ελένη αναγκάστηκε να βάλει φούστα πάνω απο το παντελόνι της μηχανής. Το μοναστήρι πλούσιο με πολλούς μοναχούς, αλλά ας μου επιτρέψει όμως ο Θεός την αμαρτία μου, το σπινθηροβόλο βλέμμα του μοναχού όταν πούλαγε ασημένια αλυσιδίτσα σε επισκέπτρια γιαγιά δίνοντας κιόλας την γνώμη του στην γιαγιά αν της παει η όχι, μου ανατάραξε την ψυχική μου υγεία.

Μονή Αγ. Νικόδημου

Ας είναι, αρκετά όμορφο είναι το παρεκκλήσι του αγίου Ραφαήλ αριστερά απο την μονή. Μετα φύγαμε και πήγαμε προς χωριό Γρίβα οπου αμέσως μετα απο το χωριό υπάρχει δρόμος για την εκκλησία του άγιου Ραφαήλ. Το ιδιαίτερο στο συγκεκριμένο ήταν ότι δεν είδαμε κανένα μοναχό, όλα τα συνηθισμένα καλούδια τα πούλαγαν πλανόδιοι έξω απο χώρο της εκκλησίας, και αξίζει να δεις απο κοντά το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού με εκπληκτική λεπτομέρεια. Επίσης εντύπωση μας έκανε ο μικρός ναός της παναγίας της ιεροσολιμιτισσας.

Εκκλησία Αγ. Ραφαήλ

Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, γυρίσαμε στην Γουμένισσα, κάναμε μπάνιο και βγήκαμε βόλτα στην πόλη. Αρκετά ενδιαφέρουσα πόλη με αρκετά παλαιά σπίτια.

Γουμένισσα

Μετα απο ένα ποτάκι στην πλατειά οπου απολαύσαμε το τοπικό ΚΑΠΗ που με κλαρίνα το είχαν στήσει το γλεντάκι, καταλήξαμε στην ταβέρνα το τζάκι.

Προτείνετε ανεπιφύλακτα, πολύ φιλόξενοι με φανταστικές σαλάτες ειδικά το μπρόκολο και παρά πολύ καλό κρέας. Για τιμές δεν μιλάμε, πάμφθηνα.

Ταβέρνα "το Τζάκι"

Γυρίσαμε σκασμένοι απο το φαΐ για ύπνο οπου καταλήξαμε να συζητάμε με την Μαρία για παρά πολλά θέματα του καναπέ.

Όγδοη Μέρα
(ΚΥΡΙΑΚΗ 02/10/2011)

Με συμβουλές της Μαρίας που άξιζαν χρυσάφι και μετα απο το πρωινό, σχετικά καλό με έκπληξη την φρέσκια στυμμένη πορτοκαλάδα πήραμε τον δρόμο απο Γουμένισσα προς Σκρα μετα απο χωριό Γρίβα. Περάσαμε μέσα απο ένα δάσος με οξιές, που δεν υπάρχουν λέξεις για να το περιγράψω. Επίσης ο δρόμος αρκετά ενδιαφέρων με εSακια απανωτά και κλίσεις του 15%.  Κάπου στα ενδιάμεσα υπάρχει ένα ξύλινο παρατηρητήριο απο οπου ξεκινά ένα μονοπάτι ιδιαίτερου φυσικού κάλους που συνιστάτε να το κάνετε (με τα πόδια!). Επίσης περάσαμε το χωριό Μεγάλα Λιβάδια, φοβερά γραφικό που αξίζει σταμάτημα για καφεδακι. Φτάνοντας στην διασταύρωση για χωριό κούπα υπάρχει μετα απο 500 μέτρα πινακίδα για τους καταρράκτες της γαλάζιας λίμνης. Μετα το παρκινγκ οπου αφήνεις την μηχανή υπάρχει κατηφορικό μονοπάτι αρκετά κατηφορικό που σε βάζει σε σκέψεις πως θα το ξανανεβείς.

Αποζημιώνεσαι στο ακέραιο για οποιαδήποτε σταγόνα ιδρώτα χάσεις. Υπάρχουν τρία μονοπάτια ξεκινώντας απο το κεντρικό, συμβουλή ακολουθήστε τα όλα. Αξίζουν με το παραπάνω. Επίσης στο μεσαίο κάπου τελειώνει το πλακόστρωτο και αρχίζει ένα ανηφορικό μονοπάτι φτάνοντας εκεί που οι πηγές βγαίνουν μέσα απο το βουνό. Μην σταματήσετε εκεί, ανεβείτε σαν τα αγριοκάτσικα το πλαϊνό μικρό μονοπάτι στα δεξιά που ανεβαίνει πάνω απο αυτό το σημείο που μετα απο 50 μέτρα που σε κάνουν και αμφιβάλεις αν θα αντέξεις βρίσκεσαι μπροστά απο τον αρχικό καταρράκτη που απλώνετε στα πόδια σου σαν μαγευτικό τοπίο. Το νερό πέφτει απο παντού ιριδίζοντας σε κάθε βλέμμα.

Καταράκτες Γαλάζιας Λίμνης

Γαλάζια Λίμνη

 Γυρίσαμε μούσκεμα στην μηχανή και βάλαμε πλώρη για Αριδαία και λουτρά Ποζαρ.

Περάσαμε απο Αρχάγγελο, Αετοχωρι, Εξαπλατανο και Αριδαία που μας εξέπληξε με το μέγεθος της. Ασταμάτητα συνεχίσαμε για Λουτρά οπου σταματήσαμε στο Αρχοντικό Εμμανουιλιδη με σουίτες. 80 ευρω με πρωινό και προσωπικά νομίζω ότι αξίζει κάθε ευρω. 

Ξενώνας Εμμανουηλίδη

Αφήσαμε βαλίτσες πήραμε μπουρνούζια και τρέξαμε στα λουτρά. Τι να πω? Μακάριοι οι κάτοικοι των τριγύρω χωριών. Υπάρχουν οργανωμένα λουτρά, υπάρχει μεγάλη ομαδική πισίνα, υπάρχει Πριβέ λουτρά όπως του Αγκίστρου, και υπάρχουν μικρές λιμνούλες σπαρμένες εδώ και εκεί τσάμπα για όλους.

Ο κόσμος αν και πολύς αρκετά ενδιαφέρον όπως το μωσαϊκό που συνέθετε. Μικροί , μεγάλοι, Έλληνες, Βούλγαροι, ότι μπορείτε να φαντασθείτε.

Πισίνα λουτρά Πόζαρ

 Για το νερό έχω να πω τρεις λέξεις= απόλαυση, απόλαυση, απόλαυση. Στους 38 βαθμούς να πέφτει απο ψηλά σαν υδρομασάζ και με υφή μεταξένια. Το μοναδικό της περιοχής είναι ότι εκτός ότι είσαι σε ανοιχτό χώρο (εκτός απο τα οργανωμένα) το νερό έρχεται σε δυο θερμοκρασίες δίπλα δίπλα. Και ζεστό και κρύο, έτσι μπορείς να κάνεις και χαμάμ αλλά και σύσφιξη δέρματος, γιατί το κρύο πραγματικά είναι κρύο.

 Μετα απο μια ώρα μπάνιου σε διάφορα σημεία φύγαμε για τον ξενώνα, και μετα απο μια μικρή προετοιμασία την κοπανήσαμε για φαΐ, στο χωριό Ορμα (2χλμ), και στην ταβέρνα Διόνυσος μετα απο προτροπή του Ιδιοκτήτη του ξενώνα.

Ταβέρνα Διόνυσος

Φάγαμε το τοπικό «Τσομπλεκι» και διάφορα αλλά χωρίς να ξετρελαθούμε γιατί νομίζω ότι τα φαγητά ήταν σαν μπαγιάτικα. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο ότι την ημέρα του ντέρμπυ (Ο.Σ.Φ.Π ~ ΠΑΟΚ) εμείς δηλώσαμε Πειραιώτες.

Γυρίσαμε στον ξενώνα τουλάχιστον χορτασμένοι.

Ένατη Μέρα
(ΔΕΥΤΕΡΑ 03/10/2011)

Ξεκινήσαμε μάλλον αργά (10.30) αφού το τηλέφωνο σε κάποια στιγμή βρήκε δίκτυο Σκοπίων και γύρισε μια ώρα πίσω, έτσι το ξυπνητήρι χτύπησε μια ώρα αργότερα.

Αφήνοντας δεξιά μας το χωριό Ορμα, φύγαμε για Μεγαλοπλατανο και Σαρακηνούς, κάνοντας τον γύρο του όρους Βορα και παίρνοντας τον δρόμο για χιονοδρομικό βρεθήκαμε μέσα απο ένα δάσος οξιάς και μια φανταστικής ποιότητας άσφαλτος κοντά στην κορυφή. Και ξαφνικά το βουνό έγινε καραφλό και μέσα στις μυρωδιές απο τις αγελάδες, ο δρόμος κομμάτια και τα σκουπίδια άπλετα στα 2320 μέτρα υψόμετρο. Χωρίς να έχουμε να δούμε κάτι ενδιαφέρων στρίψαμε προς παλαιό άγιο Αθανάσιο. Η θέα είναι μαγευτική με την Βεγορίτιδα και τον κάμπο να απλώνεται μπροστά σου. 

Λίμνη Βεργορίτιδα

Φτάσαμε στο χωριό το οποίο ήταν εντελώς έρημο με κεντρικό δρόμο πλακόστρωτο και πετροχτιστα σπίτια θυμίζοντας υπερβολικά Αράχοβα, όπως μας το είχαν πει βέβαια. Βιασμός της παράδοσης αφού βλέπεις πινακίδες FAST FOOD  να κρέμεται σε πέτρινο σπίτι ή το ΑΤΜ να βγαίνει μέσα απο την πέτρα.

Συνεχίσαμε προς τον Νέο Άγιο Αθανάσιο και βγαίνοντας στο πλάι την Βεργοριτιδας μετα απο άγιο Παντελεήμονα καταλήξαμε για καφέ στο Αμύνταιο οπου υπήρχε και παζάρι.

Χωρίς πολύ μεγάλη στάση φύγαμε για Αετό δίπλα απο το Νυμφαίο οπου μας περίμενε η φίλη μας η Εφη για να μας φιλοξενήσει στο πέτρινο σπίτι της.

Τι καλύτερο απο σπιτική μανέστρα με μοσχαράκι και τοπικό κρασί απο κτήμα ΑΛΦΑ ποικιλίας ξυνομαυρο. Φαΐ και ύπνο! 

Απόγευμα μείναμε μέσα κους – κους οι γυναίκες και εγώ ξεκούραση.

Δέκατη μέρα
(ΤΡΙΤΗ 04/10/2011)

Ετοιμαστήκαμε κάτω απο το άγρυπνο μάτι της Κυρά Μαρως που μας παρομοίαζε ότι ετοιμάζαμε το αεροπλάνο. Έτσι με πολύ κέφι αφήσαμε πίσω τον Αετό και πήραμε τον δρόμο για Αμύνταιο οπου στο ταχυδρομείο στείλαμε ένα δέμα τα άπλυτα και κάτι αλλά βάρη, για να ξαλαφρώσουμε, περάσαμε απο τον άγιο Παντελεήμονα ψάχνοντας για τον νεολιθικό οικισμό που είχε περάσει και ο Νίκος, μάταια όμως βρήκαμε κάτι χαλάσματα. Εστί φύγαμε για Έδεσσα οπου φτάσαμε καμιά ωριτσα μετα στο τουριστικό περίπτερο των καταρρακτών. 

Καταράκτες Έδεσσας

Στο κέντρο του πάρκου

Η καλή κυρια υποσχέθηκε να φυλάει τα πράγματα μας και εμείς πήγαμε στους καταρράκτες που μπορώ να πω ότι μας άρεσαν πολύ, αν και ο βανδαλισμός του χώρου απο επιγραφές με μαρκαδόρο για την αγάπη του Κώστα με την Άρτεμη και όχι μόνο είναι ενοχλητικό. Διασκεδαστικός ήταν ο κυριουλης που ήταν στην είσοδο του σπηλαίου των καταρρακτών, μήκους 20 μέτρων, με το ραδιοφωνακι του και το τσιγαράκι του.

Σπήλαιο Καταρακτών

Μετα πήγαμε προς το ενυδρείο που το βρήκαμε κλειστό και ομολογουμένως  δεν κατεβήκαμε στο καναβουργειο απο κούραση και πείνα.

Έτσι μετα απο το καθιερωμένα ψώνια σε σουβενίρ φύγαμε απο Έδεσσα με προορισμό την λίμνη του Αλιάκμονα. Περάσαμε απο Βέροια χωρίς σταμάτημα και κάπου στο δρόμο στρίψαμε για Παναγία Σουμελά. Δεν μπορώ να μην καταγράψω την αστείρευτη φαντασία των συμπατριωτών μου ως προς τις ονομασίες των μαγαζιών τους. Παράδειγμα διαβάσαμε ταβέρνα « το έλα να δεις» η ξενώνα «ο πανούκλας».  Φτάσαμε στην Παναγιά που είναι σε μεγάλο υψόμετρο και θαυμάσαμε την θαυματουργή εικόνα.

Παναγία Σουμελά

Μετα απο το προσκύνημα μας φύγαμε κάνοντας μια υπέροχη διαδρομή στα 1000 μέτρα υψόμετρο και καταλήξαμε δίπλα απο την Εγνατία οδό καθοδόν προς Κοζάνη.  Περάσαμε έξω απο την πόλη και φτάσαμε στην 1350 μέτρων γέφυρα που περνά πάνω απο την λίμνη του Αλιάκμονα με κατεύθυνση τα Σερβια. Αστείο είναι η μεγάλη πινακίδα που απαγορεύει το ψάρεμα και πάνω στην γέφυρα μετρήσαμε πάνω απο 30 ψαράδες με τα καλάμια τους. Σταματήσαμε για βενζίνη λίγο μετα την γέφυρα  και ο παράξενος αλλά αστείος κύριος μας είπε να γυρίσουμε πίσω για Πολυφυτο, Δασκιο, Ελατοχωρι και συνεχεία Κατερίνη.

Έτσι και κάναμε και μπορώ να πω ότι η διαδρομή είναι θαυμάσια, πολύχρωμη, και λίγο αγχωτκη αφού μεγάλα κομμάτια ασφάλτου λείπουν και στην θέση τους υπάρχουν χωμάτινα κομμάτια, άλλοτε ευκολοδήγητα και άλλοτε με λακκούβες που θυμίζουν βορβαδισμενο τοπίο. Έτσι μετα απο καμία 100 χλμ φτάσαμε στην Κατερίνη και ω! Τι πρωτοτυπία πήγαμε στο κέντρο στις καφετερίες για καφέ.

Κατερίνη

 Μετα αποφασίσαμε να καταλήξουμε στον παλαιό Παντελεήμων λίγο μετα το Λιτόχωρο και στον ξενώνα το αγναντι, που εγώ είχα ξαναμεινη τον Μάιο σε μια 3μερη εκδρομή.

Όρος Όσσα

Έτσι και έγινε μετα απο περίπου 2000 συνολικά χιλιόμετρα φτάσαμε στον ξενώνα οπου η κυρια Πηνελόπη μας καλοδέχτηκε και μας έδωσε το ίδιο δωμάτιο της προηγούμενης φοράς.

Παλαιός Παντελεήμων

Αλλάξαμε και τριγυρίσαμε το θαυμάσιο αυτό χωριό βγάζοντας μπόλικες Φώτο και καταλήξαμε πίσω στην ομώνυμη ταβέρνα για να φαμε μια απο τις ομορφότερες χοιρινές μπριζόλες και απο τα πιο όμορφα λουκάνικα. Κατά την διάρκεια της βραδιάς καταναλώσαμε μια κόκα κόλα, μια σόδα και ένα μεγάλο μπουκάλι νερό.

Σημειώστε οτι αν πάτε στο χωριό επιβάλετε να περάσετε απο το μαγαζί της Βούλας που στην κυριολεξία έχει ένα εκατομμύριο πράγματα για πούλημα, θα σας καλωσορίσει με ένα γλυκό χαμόγελο και ένα τσιπουράκι (αν ειναι για τα καλά στα κέφια της) και μην εκπλαγείτε αν ο μικρός γιος της (1,85 ύψος) σας προτείνει να καθίσετε στο πόδι του στο μαγαζί γιατί θέλει να την κάνει για καφέ!!

Το μαγαζί με σουβενίρ της Βούλας

Ενδέκατη μέρα
(ΤΕΤΑΡΤΗ 05/10/2011)

Σηκωθήκαμε λίγο αργούτσικα και αφού φτιάξαμε βαλίτσες ηπιαμε ένα καφεδακι στο πόδι (φοβερό ελληνικό καφέ φτιαγμένο απο βουλγάρα βοηθό.

Φύγαμε για Βόλο παράλια  αγιοκαμπου, και μετα ανεβαίνοντας το βουνό Οσσα. 

Πήλιο

Πριν τους Τσαγκαράδες

 Φτάσαμε στον Βόλο μεσημεράκι και μετα απο ένα καφεδακι στο λιμάνι δίπλα στα τσιπουραδικα, φύγαμε για πορταρια, τσαγκαραδες, νεοχωρι και καταλήξαμε στο παραθαλάσσιο χωριό το Μηλινα.

Αυτό που αξίζει να πω είναι ότι ο δρόμος αρχίζει να γίνετε ενδιαφέρων μετα την Πορταρια και κοντά στην διασταύρωση για Ζαγορά, όμως υπάρχουν και δυσάρεστες εκπλήξεις με αρκετά βαθύς λακκούβες και κομμάτια χωματόδρομου.

Επίσης τα χωριά του Πηλίου θεωρώ ότι είναι πολύ εμπορικά για τα γούστα μου.

Κάποια στιγμή πέσαμε παραλία στο χωριό Μηλινα, μας άρεσε κάτσαμε. 

Μηλίνα

 Μείναμε στο ξενοδοχείο Οικόσημο στημένο πάνω σε παλιό οικογενειακό αρχοντικό, αρκετά συμπαθητικό. Η ιδιοκτήτρια (Πάλι) Μαρία φιλόξενη και κατατοπιστική.

Ξενοδοχείο Οικόσημο

Βγήκαμε στην γύρα για φαΐ και μόνο η ταβέρνα  ο Στάθης ήταν αρκετά συμπαθής για να κάτσουμε. Το κρέας υπέροχο και το λουκάνικο θεσπέσιο, τόσο καλό που δεν με πείραξε καθόλου την επόμενη μέρα.

 Δωδέκατη Μέρα
(ΠΕΜΠΤΗ 06/10/2011)

Σηκωθήκαμε πραγματικά αργά μιας και είχαμε αποφασίσει να γυρίσουμε πίσω.

Συνεννοηθήκαμε με την Μαρία να μας αφήσει να κάτσουμε μέχρι το απόγευμα χωρίς άγχος και χωρίς φορτίο φύγαμε για το άκρο του Παγασητικού για το Τρικερι και την Αγία Κυριακή. Ο δρόμος αρκετά ενδιαφέρων δίπλα στην θάλασσα σε κάνει να μετανιώνεις που μένεις στην Αθήνα. Περάσαμε ένα αδιάφορο Τρικερι και κατεβήκαμε παραλία στο ψαροχωρι την Αγία Κυριακή. 

Αγ. Κυριακή

Υπέροχο χωριό με τοπικό καρναγιο και μπόλικες ψαροταβέρνες. Συμφωνήσαμε και οι δυο ότι θα έπρεπε να έχουμε κατεβεί εκεί για διανυκτέρευση αντί για Μηλινα. 

ΑΠΑΙΧΤΟ???

 Δεν πειράζει την επόμενη φορά. Ύστερα γυρίσαμε απο άλλο δρόμο που κόβει 9 ολόκληρα χλμ (ρωτήστε στο χωριό θα σας πουν) και καταλήξαμε στο εστιατόριο Αργεντινή παραλία στην Μηλινα. Τι να πω σε εκπλήσσει ένας τύπος που δεν του δίνεις πολύ εμπιστοσύνη και η μητέρα του που όπως μας είπε ο ίδιος την έχει για το μπλα-μπλα. Χωρίς να παραγγείλουμε έφεραν κάτι καταπληκτικά ορντέβρ (φρέσκα κεφετεδακια, τζατζίκι, κολοκυθάκια τηγανιτά, τονοσαλατα και μελιτζάνα τουρσί) τα οποία διπλοπαραγγειλαμε και τέλος φάγαμε ένα φαγκρί μισοκιλο. 

Το είχε μόνο σε φά-γκρι

Τέσσερα τσίπουρα δυο ούζα 35 ευρω. Είπατε τίποτα?

Σκασμένοι γυρίσαμε και ξαπλώσαμε για ύπνο με τα ρολόγια σε δυο ώρες να χτυπήσουν.

Αφού ξυπνήσαμε με κάποια θλίψη μπορώ να πω και οι δυο μας ετοιμάσαμε την μηχανή πληρώσαμε την Μαρία (50 ευρω) και ανεβήκαμε στην μηχανή για τον γυρισμό. Πήραμε τον παραλιακό δρόμο απο Αθετες και Μηλιά για Βόλο οπου φτάσαμε μετα απο μια ώρα και σταματήσαμε για καφεδακι πάλι στην παραλία.

Βόλος τσιπουράδικα

Απο εδώ και κάτω τι να πω η βαρεμάρα της εθνικής σε όλο το μεγαλείο της με μπόλικες στάσεις φτάσαμε σπίτι 22.30.

Σπίτι

Χαρές αγκαλιές με την μικρή και με τους μεγάλους και ήδη μια νοσταλγία για αυτά που είχαμε περάσει. Τώρα μόνο οι φωτογραφίες μένουν και η αναμονή μέχρι την επόμενη Εκδρομή.

Καλό Χειμώνα.